Thursday, March 15, 2007

Σ(ου)ιδέρομα!

….Εποχή: Αύγουστος 2007, Τοποθεσία: Σουηδία/Στοκχόλμη

-Και μπαίνω που λές Γιωργάκη στο λεωφορείο προσπερνάω την γρια και τί ξεστομίζει η μισοπεθαμένη;

-Τι σε λέει ρε Μπιλάκο;

-«Ντρο ‘τ’ Χελβέτα!»… Κοίτα να δείς, ρε φίλε! Άκουσον- άκουσον!

Χράτς-Χρούτς...ακούγονται από την άλλη μεριά του ακουστικού. Προφανώς ξύνει το κεφάλι του.

-Και τι δηλαδή είναι αυτό;

-Ράτσα σκυλιού! Χαχαχαχα (Σ.τ.Σ. άθλιο χούμορ που έμαθα στο Λονδίνο)!

-…σιγή…

-Τεσπά, αυτό είναι αντίστοιχο με το: «Άντε, γαμήσου ρε Μ@λ@κ@!»

-Πώωωωω ρε φίλε, χαντακώθηκες! Σε την είπε η γριά!

Αφου περίμενε λίγο ξεστομίζει, ο αχρείος: ‘Αυτό που δεν κατάλαβα όμως είναι γιατί, σε αποκάλεσε με το όνομα σου;’

Μα καλά, τώρα αυτό είναι χιούμορ? Τα επόμενα δέκα λεπτά καλύπτονται από γέλια, που αναμεταδίδονται από κινητό κάπου στην βόρεια Ελλάδα και στα οποία επιδίδεται ο κολλητός μου, που παρεμπίπτοντος τον «παίρνω» (τηλέφωνο, καλέ!) καμία φορά έτσι για γελάσουμε λιγουλάκι. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις παίζω μονότερμα, συνήθως. Μετά από αρκετές προσπάθειες να διακόψω αυτή την κατάσταση, και μετά από αρκετά χρεωμένα λεπτά στο τηλέφωνό μου (η μητέρα μου θα έλεγε: «Βασ’λάκι, πίφτουν οι μουνάδες, Πίφτουν!)αποφάσισα να κλείσω το τηλέφωνο! Χραααπ! Μόλις έκλεισα την μοναδική συσκευή που ενώνει εμένα και τις αναμνήσεις μου… γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα να το δεχτώ.

Αυτό βέβαια που δε μπορούσα να δεχτώ είναι αφενός το γεγόνος ότι μία περιπλανώμενη μαθουσάλας, με απεκάλεσε τοιουτοτρόπως. Λίαν αφοπλιστικά, indeed. ‘Με σημάδεψε η «μούμια», γαμώ το κέρατο μου! Πάλι λεφτά πρέπει να δίνω σε ψυχολόγους.’, συλλογίζομαι. Κατά δεύτερον δε νιώθω, και ίσως πιο σημαντικό από κάθε άλλο, νιώθω ότι στην ουσία η υπερ-αιωνόβια είχε δίκιο. Ίσως ήμουν μαλάκας!

Επειδή όμως νιώθω την αγονία σας (καινούριο feature του visitor-trafficking) να μάθετε δια ποίον λόγον, η «κακούργα» ήταν τόσο θανατηφόρα απέναντι μου, θα σας αποκαλύψω το εξής [μεγάλο μυστικό που πρέπει να γνωρίζεις όταν έρθεις στην Σουηδία, no matter what]:

Η Έννοια της «Ουράς» (σε ταμεία, τράπεζες, τουαλέτες, αποχωρητήρια κ.α.) είναι Ιερή και η καταπάτηση της «ουράς» θεωρείται το 8 θανάσιμο αμάρτημα. π.χ. έχω πετύχει Σουηδό παππούλη (από αυτούς που θυμίζουν τον Άγιο Βασίλη), με προφανές πρόβλημα στην πλάτη και μία βαλίτσα χάπια αγκαζέ, να περιμένει σε ουρά 11 ατόμων, για ποίο λόγο; Για να ρωτήσει πόσο κάνει, η τάδε πορτοκαλάδα επειδή είχε ξεφτίσει η τιμή, γραμμένη με μαρκαδόρο και ο σοφός (αλλά γκαβούλιακας) γέροντας δεν μπορούσε να την διαβάσει... Somebody shoot me! Παρακαλώ φέρτε την ίδια εικόνα στο μυαλό σας και συλλογιστείτε την ίδια ακριβώς σκηνή στην Ελλάδα...[ακολουθεί γραπτή αναπαράσταση της σκέψης σας. Ακόμα ένα από τα καινούρια χαρακτηριστικά του μετρητή επισκεπτών σε ιστοσελίδες]... «Παιδάκια να κλέβουν δρακουλίνια. Όλοι μπροστά και σχεδόν ξαπλωμένοι στο ταμείο επιδεικνύοντας τα λεφτά τους, λες και με αυτό το τρόπο θα δελεάσουν τον ψιλικατζή να τους εξυπηρετήσει συντομότερα. Ο ψιλικατζής, βέβαια που είναι επιχειρηματίας της πλάκας, ξέρει ότι στο τέλος τα λεφτά του θα τα πάρει. Διάφοροι τύποι να φωνάζουν: ‘Εεε, αφεντικό πόσο κάνει αυτό;’ Και ο καημένος ο έμπορας να χωρίς οπτικό πεδίο, είτε γιατί βαριέται να κουνήσει τη κεφάλα του, είτε γιατί απλά γίνεται πανικός μπροστά από το ταμείο, δίνει μια τιμή πέρα για πέρα άσχετη (μερικές φορές χαμηλότερη από την κανονική). Κάτι που φυσικά δεν φαίνεται να τον ενοχλεί καθώς αναγκάζεται να αγοράζει παντελόνια 3 νούμερα μεγαλύτερα για να χωράνε τα πεντοχίλιαρα (χούφτες-χούφτες) στις πολύτιμες τσέπες του!». Οι άνωθεν εικόνα θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί στο έργο μου: ‘Η Εύπορη Ελλάς’, το οποίο σκοπεύω να γράψω ως μυθιστόρημα καθώς καταστάσεις σαν και τις προηγούμενες είναι απλώς το κατακάθι της φαντασίας του καλλιτέχνη, ή δεν είναι;

Για να γίνει αντιληπτό πόσο σημαντική είναι η τάξη, ο σεβασμός προς τους άλλους και συνεπώς η διατήρηση (διότι ήδη την έχουν επιτύχει) μιας ´πολιτισμένης’ κοινωνίας θα μπορούσα να αναφέρω το γεγονός ότι με το που κατέβηκα από το αεροπλάνο Θεσσαλονίκη-Στοκχόλμη, μου διέθεσαν ένα ενημερωτικό εγχειρίδιο από την Γραμματεία του Πανεπιστημίου με τους τρόπους καλής συμπεριφοράς στην Σουηδία. Το 1/3 των περιεχομένων σε αυτό το βιβλίο αφορούσαν το συγκεκριμένο συμβάν... «πάντα να σχηματίζεται ουρά κατά την είσοδο σε οποιωνδήποτε κοινόχρηστο χώρο όπου η αναμονή είναι αναγκαία/συγκεκριμένα οι κανόνες συμπεριφοράς στην Σουηδική κοινωνία απαγορεύουν ρητά την καταπάτηση της σειράς, κατά την αναμονή για το λεωφορείο. Σε όλα τα καταστήματα, τράπεζες, φαστφουντάδικα κτλ υπάρχουν μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων αναμονής [Σ.τ.Σ. επίσης και σε μερικές δημόσιες τουαλέτες, δηλαδή πρέπει να περιμένεις την σειρά σου για να εναποθέσεις τις 'ικανότητες' σου]. Παρακαλώ περιμένετε κύριε, Θα κατουρήσετε, περιμέντε". Ουφ, συγχύστηκα που να πάρει!Τι ήθελα και δεν το διάβασα νωρίτερα το βιβλίο ο κακόμοιρος;

Τέσπα, το έμαθα το μάθημα μου και από τότες είμαι καλός και ευγενικός....

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΙΕΣ!!!

Αυτά από την όμορφη Στοκχόλμη. Θα αναφερθώ και σε άλλα συμβάντα (believe me, έχω πολλά), και στις παραξενιές που διέπουν τούτη την χώρα. Την χώρα των Τρολλς και των Δέντρων. Σαλούτ!

[Vasilis-Billy Petrides]

Τα περί Σουηδίας, γιατί κάποια "ψυχή" το ζήτησε...

Φωτογραφίες από την χθεσινή μου βολτούλα στην πόλη (εκτός βέβαια από αυτήν, με τον πάγο που την τράβηξα 2 βδομάδες πριν).

0 σχόλια:

Radius Bass-The Stockholm Experience