Thursday, December 18, 2008

Το υπουργείο Παιδείας, αναρωτιέται...

Αυτό είναι το κράτος με την κουκούλα...του χαφιέ

Ορίστε τι έστειλε ο κ. Στυλιανίδης σε όσους "τόλμησαν" να διαδηλώσουν...
Με εγκύκλιό του που χαρακτηρίζεται «εμπιστευτική» το Υπουργείο Παιδείας ζητά από όλα τα γραφεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας να διεξάγουν έρευνα και να αναφέρουν όλους τους καθηγητές και διευθυντές Γυμνασίων και Λυκείων οι οποίοι συνόδευσαν μαθητές σε συγκεντρώσεις και πορείες έτσι ώστε να υποστούν άμεσες διοικητικές κυρώσεις.

Saturday, December 13, 2008

Ελευθερια και Αξιοπρεπεια. Αμεσοδημοκρατία!

Ελευθερια και Αξιοπρεπεια

Μανιφέστο για τους Καιρούς που Ζούμε!

Την τελευταία εβδομάδα η μαθητιώσα νεολαία βρίσκεται στους δρόμους. Την τελευταία εβδομάδα για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας ξελασπώνουν τα παιδιά μας. Τώρα έρχεται η δική μας ώρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει αυτή η ανένδοτη αλληλουχία γεγονότων, που βάζει εμάς να γράφουμε ιστορία. Από εδώ και πέρα αρχίζουμε όλοι να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας με σκοπό να αλλάξουμε τις ζωές μας.

Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Υπάρχει μόνο η φαντασία και η διάθεση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και το δικαιότερο. Ούτε υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε. Γι’ αυτό σπάμε ηλίθιους διαχωρισμούς σε αριστερούς και δεξιούς, αφήνουμε πίσω κομματικές ταυτότητες και γραμμές, πετάμε στα σκουπίδια ό,τι μας μπλοκάρει, σκεφτόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε συλλογικά και αλληλέγγυα.

Κάνουμε από τα πιο απλά, όπως :

  • Πιάνουμε κουβέντα με όλους για όλα, όχι τα συνηθισμένα αλλά αυτά που μας βασανίζουν.
  • Γράφουμε μόνοι μας ή με άλλους ένα φλογερό κείμενο, το βγάζουμε φωτοτυπίες και το μοιράζουμε στον κόσμο.
  • Παίρνουμε με τους φίλους μας φύλλα ταπετσαρίας, γράφουμε σε αυτά συνθήματα που μας αρέσουν όπως “όλοι στους δρόμους”, “κάντε συνελεύσεις παντού” και τα κολλάμε σε όλα τα λεωφορεία. Το μήνυμά μας να φτάσει σε όλη την πόλη.
  • Κάνουμε αυθόρμητες εκδηλώσεις στους δρόμους της πόλης, ό,τι γουστάρει και αγαπά ο καθένας.
  • Πηγαίνουμε στις καταλήψεις των μαθητών, κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, ακούμε αυτά που έχουν να μας πουν, τα στηρίζουμε ψυχολογικά.
  • Συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, συνελεύσεις.
  • Δεν καθόμαστε μόνοι σπίτι μας. Η σύναξη κάτω του ενός ατόμου τιμωρείται με απουσία από την ιστορία. Έχει ωραίο Ήλιο και ωραίους Ανθρώπους έξω.

Μέχρι τα λίγο πιο πολύπλοκα, όπως :

Όσοι συμμετέχουμε σε κινήματα πόλης και συλλόγους καλούμε σε τοπική πορεία και μετά λαϊκή συνέλευση. Αν μπορούμε, καταλαμβάνουμε κάποιο δημόσιο χώρο και τον κάνουμε σπίτι μας, καλώντας εκεί τοπικές συνελεύσεις. Στις συνελεύσεις συζητάμε αρχικά ό,τι μας βασανίζει, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο και μετά προτείνουμε και συζητάμε λύσεις. Μεταξύ μας την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών την αφήνουμε στους πολιτικούς.

Όσοι συμμετέχουμε σε σωματεία εργαζομένων σπάμε επειγόντως ό,τι έχει μπλοκάρει τη δράση τους ως τώρα. Περνάμε ψηφίσματα, καλούμε τους εργαζομένους για συμμετοχή στις πορείες και στις συνελεύσεις μας, ενισχύουμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, συντονιζόμαστε με άλλα σωματεία, καλούμε σε απεργία. Ξεπερνάμε χωρίς πολλά πολλά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, πρωτοβάθμιες ή δευτεροβάθμιες, αν είναι διεφθαρμένες και εμποδίζουν σε όλα αυτά.

Όσοι συμμετέχουμε σε κόμματα ή σε αρτηριοσκληρωμένες καταστάσεις δεν υπακούμε σε γραμμές. Η δική μας άποψη για τα πράγματα έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή της γραμμής. Όπως και η άποψη του διπλανού. Η αλήθεια της γραμμής δεν καλύπτει την αλήθεια κάθε ανθρώπου. Η αλήθεια κάθε ανθρώπου όμως αλλάζει την πραγματικότητα. Και αυτό γίνεται εδώ και τώρα.

Μην κοιτάτε αποσβολωμένοι όσοι διαβάσατε το κείμενο.

Αυτά όλα και άπειρα άλλα ήδη συμβαίνουν. Απλώς έτυχε και δεν το πήρατε χαμπάρι.

Προς τους δημοσιογράφους : Να χαρείτε, σταματήστε να βιντεοσκοπείτε ή να μεταδίδετε τα δάχτυλο αντί για το φεγγάρι. Εντάξει, ακούσαμε εκατομύρια φορές για τα 250 καταστήματα που έπαθαν ζημιές. Για τη νεολαία όμως, για την κοινωνία και τα προβλήματά της δεν ακούσαμε τίποτα. Τι νομίζετε ότι όλοι αυτοί που γεμίζουν τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις κτλ είναι βαλτοί? Έχετε καταντήσει πια γραφικοί. Όσο και να θέλετε, ο κόσμος πλέον για πρώτη φορά συζητάει και κατεβαίνει στους δρόμους για άλλα πράγματα από αυτά που του μεταδίδετε. Συνεχίστε αυτή τη χαζή κωμωδία. Αυτή τη φορά θα την παίζετε χωρίς θεατές.

Προς τους καλλιτέχνες : Καιρός να βγείτε στους δρόμους. Δεν γίνατε αυτό που γίνατε, για να εκτελείτε μπροστά σε κλειστά μάτια/ώτα. Γεμίστε την πόλη με δρώμενα. Πάτε στις συνελεύσεις και προτείνετε θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και θα δείτε ανταπόκριση. Κατεβείτε στις διαδηλώσεις με δρώμενα. Τι ακριβώς περιμένετε, για να σταματήσετε τον εκφυλισμό στον οποίο έχει φτάσει η τέχνη σήμερα?

Προς τους ανθρώπους του πνεύματος : Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Εσάς σας έχει βαρέσει τόσο η μαλακία τα τελευταία χρόνια, που σημερά έχετε φτάσει στο σημείο να αναμασάτε την προπαγάνδα των καναλιών, που μεταδίδει το κράτος. “Όχι άλλη Βία”, “Βάνδαλοι”, “γνωστοί - άγνωστοι”, “τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καλή ανατροφή”. Ξυπνήστε από τον λήθαργο, στον οποίο έχετε περιπέσει και ως γερασμένα μυαλά που είστε ενωθείτε και εσείς με τον κόσμο και κάντε ένα ελάχιστο κάτι. Η πνευματική “πρωτοπορία” αυτής της κοινωνίας είστε αναντίστοιχη της εποχής και αυτό είναι η χειρότερη βρισιά για εσάς.

Προς τους πολιτικούς : Αφού δεν υπάρχετε, που δεν υπάρχετε, δεν πάτε σπίτια σας? Στις τελευταίες εκλογές υπήρχε ένα μπλουζάκι που έλεγε “ψήφο σε κανένα πούστη, μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου”.

Προς τους “καπιτάλες” : Μμμ, κάτι μου λέει ότι τελικά εσείς παίρνετε όλες τις αποφάσεις άρα εσείς είστε και το πρόβλημα. Φροντίστε να συνηθίσετε αυτούς τους καιρούς που ζούμε σε μία άλλη ποιότητα δημοκρατίας. Κάτι τρίζει? Μην φοβάστε, μάλλον είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια σας.

(κειμενο inlovewithlife, εικονα panoramas)

Οι Μεμονωμένοι...

Μερικοί μόνο από τους "κακούς" με βίλες που συχνάζουν σε περίεργες γειτονιές και φυσικά αποτελούν "ατυχή" συμβάντα...ή παρεξήγηση...

Μεμονωμένη βία, μόνιμη ατιμωρησία

Μεμονωμένη βία, μόνιμη ατιμωρησία

Οργιο κρατικής βίας

Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ

Τον πρώτο που τους φάνηκε ύποπτος για την κλοπή ενός αυτοκινήτου, τον έσπασαν στο ξύλο. Κάποιος άλλος υποδείχθηκε ως πορτοφολάς και εκτελέστηκε. Ενας τρίτος φορούσε... λάθος χρώμα παπούτσια και βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα. Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν, να απειλούν και να σκοτώνουν τους πολίτες; Για την Ιστορία, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τούς είχε πει κάποτε: «Το κράτος είστε εσείς». Και αυτοί, από τότε, το έδεσαν κόμπο.

0/4/1976: Ο Σιδερής Ισιδωρόπουλος, 16 ετών, μαθητής και μέλος της αριστερής οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής», κόλλαγε αφίσες στην πλατεία Κοτζιά για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, όταν κατέφθασαν τα αστυνομικά όργανα για συλλήψεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Πειραιώς. Η κηδεία του μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία».

25/5/1976: Ο τότε υπουργός Απασχόλησης της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης, με τον περίφημο «αντισυνδικαλιστικό νόμο 330», γίνεται το «κόκκινο πανί» για τους εργαζομένους, οι οποίοι προχωρούν σε κινητοποιήσεις. Στις 25 Μαΐου, κατά τη διάρκεια πανεργατικού συλλαλητηρίου, οι συγκρούσεις πολλαπλασιάστηκαν. Μια «αύρα» (θωρακισμένο αυτοκίνητο καταστολής διαδηλώσεων) της Αστυνομίας, ενώ καταδίωκε διαδηλωτές, σκότωσε μια μικροπωλήτρια, την 67χρονη Αναστασία Τσιβίκα. 

11/7/1978: Ο Βασίλης Τσιρώνης, γιατρός, βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια νυχτερινής εισβολής των, νεοσύστατων τότε, Μονάδων Εθνικής Ασφάλειας στο σπίτι του. Ο Τσιρώνης είχε νωρίτερα κηρύξει το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με έναν φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων» (εννοώντας των φασιστών). Ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός μέσα στο διαμέρισμά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. 

28/10/1980: Ο Τάσος Μαγλαρίδης συμμετείχε σε συγκέντρωση αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Οκτωβρίου 1980. Οταν οι διαδηλωτές επιχείρησαν να παρελάσουν στη Νεάπολη, δέχτηκαν επίθεση της αστυνομίας. Ο 76χρονος, χτυπημένος άσχημα, μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ για να υποκύψει στα τραύματά του ένα μήνα μετά. 

16/11/1980: Επτά χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση, στις 16 Νοεμβρίου του 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν με την καθιερωμένη πορεία. Η κυβερνητική απαγόρευση για πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία πυροδότησε τις αντιδράσεις μεγάλης ομάδας διαδηλωτών, η οποία επιχείρησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών που είχαν παραταχθεί στη Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και συνέλαβαν τη Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 χρόνων, εργάτρια, την οποία χτύπησαν -σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής- μέχρι θανάτου. Σε άλλο σημείο της Αθήνας δολοφονήθηκε με παρόμοιο τρόπο και ο 26χρονος Ιάκωβος Κουμής.

15/8/1985: Ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί από περιπολικό και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της. Η κοπέλα ήταν 22 ετών. 

17/11/1985: Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 1985, ο μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς σκοτώνεται από αστυνομικό κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον νεαρό στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, καθώς αυτός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές για να διαφύγουν. Προηγουμένως είχαν επιτεθεί σε κλούβα της αστυνομίας σταθευμένη στην οδό Στουρνάρη. Ο θάνατός του προκάλεσε κύματα οργής.

Ο Αθανάσιος Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής». 

9/2/1986: Ο 17χρονος Μανώλης Κανδονολέων, επιβάτης σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς έπειτα από καταδίωξη. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη.

3/9/1986: Ο Αγγελος Μαυροειδής, 60 ετών, εργάτης της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, πραγματοποιούσε μαζί με 650 συναδέλφους του καθιστική διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Βιομηχανίας, ύστερα από άρνηση της τότε υφυπουργού Βάσως Παπανδρέου να τους δεχτεί για το θέμα της μη καταβολής δεδουλευμένων τους. Αστυνομικοί τούς απώθησαν βίαια, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του. Πέθανε από μετατραυματική επιπλοκή στο ΚΑΤ λίγες μέρες μετά. 

4/1/1987: Ο αστυνομικός της Ασφάλειας Παντελής Χατζής σκότωσε, ύστερα από λογομαχία, τον 19χρονο Λουκά Γράψα.

14/6/1988: Ο αστυνομικός Θωμάς Μακρής δολοφονεί με το περίστροφό του τον Νίκο Παπαγγελάκη μέσα σε ουζερί, ύστερα από μεταξύ τους παρεξήγηση.

8/3/1990: Ο 37χρονος αστυφύλακας Γρηγόρης Σπυράκος πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο διαρρήκτη βίντεο κλαμπ, Δημήτρη Κίκερη στην Πρέβεζα. Το θύμα ήταν παγιδευμένο στην τουαλέτα του «βιντεάδικου» που λίγο πριν είχε επιχειρήσει να διαρρήξει. 

10/1/1991: «ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗ». Χαρακτηρίστηκε ως η μαζικότερη επίθεση κατά πολιτών από τις δυνάμεις καταστολής. Την επαύριο της δολοφονίας του καθηγητή Τεμπονέρα, μικροεπεισόδια στις παρυφές διαδήλωσης στην Αθήνα κατέληξαν σε πολύωρες συγκρούσεις νέων με τα ΜΑΤ. Ενα από τα εκατοντάδες δακρυγόνα που ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο του «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους επώνυμων μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η υπηρεσιακή ΕΔΕ έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Αργότερα, σύμφωνα με το βούλευμα του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών (3418/1997), η πυρκαγιά χαρακτηρίστηκε βομβιστική ενέργεια και αποδόθηκε είτε σε ρίψη βόμβας μολότοφ από τους αναρχικούς είτε σε ρίψη δακρυγόνων με ειδικά τουφέκια από τους αστυνομικούς.

10/1/1994: Ο 28χρονος Θοδωρής Γιάκας, κάνοντας τη νυχτερινή βόλτα του στην ερημιά του Μοσχάτου, βρίσκεται νεκρός από σφαίρες αστυνομικών. Ο λόγος; Αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του σε αστυνομικούς και τράπηκε σε φυγή. Δέχτηκε πισώπλατα τέσσερις σφαίρες από τον αρχιφύλακα Ευάγγελο Λαγογιάννη. Μετά το φονικό, το θύμα παρουσιάστηκε ως επικίνδυνος δραπέτης ψυχιατρείου, ωστόσο ο Τύπος της εποχής χαρακτήρισε το γεγονός «εν ψυχρώ δολοφονία». 

21/1/1991: Ο 25χρονος Τούρκος πρόσφυγας Σουλεϊμάν Ακιάρ συλλαμβάνεται στην Αθήνα με την κατηγορία της διακίνησης ναρκωτικών. Σακατεμένος από τα βασανιστήρια, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ όπου ξεψύχησε στις 29 Ιανουαρίου. Τον άγριο βασανισμό του θύματος από τους αστυνομικούς της Δίωξης Ναρκωτικών επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής Μπεναρδής, ωστόσο η μήνυση που έγινε μπήκε στο αρχείο. 

16/5/1992: Ο αστυφύλακας Σεραφείμ Σταθογιάννης πυροβόλησε και σκότωσε τον 41χρονο Νικόλαο Σιακαπέτη, ιδιοκτήτη μπαρ, ύστερα από συμπλοκή. 

13/4/1993: Στον Πόρο, ο αρχιφύλακας Ηλίας Σταματόπουλος τραυματίζει βαριά τον 40χρονο σερβιτόρο Τάσο Σωτηράκη και πυροβολεί και σκοτώνει τον 26χρονο Γιάννη Τζίτζη. Το Κακουργιοδικείο Πειραιά καταδίκασε αργότερα σε ισόβια κάθειρξη και πρόσκαιρη κάθειρξη 17 χρόνων τον δράστη. Σημειώνεται ότι ο Σταματόπουλος στο παρελθόν είχε παραπεφθεί στο πειθαρχικό συμβούλιο του Σώματος για άλλα παραπτώματα. 

12/9/1993: Στη Βέροια, νεαρός Αλβανός, ο οποίος σύμφωνα με καταγγελία προσπαθούσε να διαρρήξει δυο αυτοκίνητα, έπεσε νεκρός από σφαίρα του ανθυπαστυνόμου Αντώνη Δελλά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο Δελλάς πυροβόλησε ενώ βρισκόταν σε άμυνα.

22/11/1993: Ο 26χρονος Δημήτρης Ε. Γλυκογιάννης δέχτηκε μια σφαίρα στην κοιλιά από πυροβολισμό που του έριξε ο αστυφύλακας Λυκογιάννης το βράδυ της 22ης Νοεμβρίου στη Νέα Χαλκηδόνα. 

Ο νεαρός -κατάδικος για φόνο σε πολυετή κάθειρξη- είχε δραπετεύσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους και έκτοτε η Αστυνομία τον αναζητούσε. Εκείνο το βράδυ, αστυνομικοί του τμήματος Σεπολίων προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν. Ο Γλυκογιάννης προσπάθησε να διαφύγει με αυτοκίνητο, κάνοντας ταυτόχρονα μια «ύποπτη κίνηση». Ο αστυφύλακας Λυκογιάννης εξέλαβε την κίνηση του διωκόμενου ως προσπάθεια να τραβήξει πιστόλι και πυροβόλησε, πετυχαίνοντας τον κατάδικο στην κοιλιά. Ο Γλυκογιάννης επέζησε. Αργότερα αποδείχτηκε ότι δεν οπλοφορούσε. 

20/2/1994: Στο χωριό Δαλαμανάρα Αργους, αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε Αλβανό λαθρομετανάστη στη διάρκεια συμπλοκής σε πορτοκαλεώνα. Πλήρωμα περιπολικού ερευνούσε για λαθρομετανάστες στην περιοχή, όταν είδε δύο από αυτούς να τρέχουν. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, ο ένας από τους Αλβανούς γύρισε πίσω, έβγαλε ένα μαχαίρι και όρμησε πάνω τους. Ο αστυνομικός Αντώνης Μεζίνης τράβηξε το υπηρεσιακό του πιστόλι και πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι τον Αλβανό, που έπεσε νεκρός. 

25/2/1995: Επεισόδιο με θύμα νεαρό Αλβανό συνέβη στην αγροτική περιοχή Κρανιές της Φλώρινας. Ομάδα αστυνομικών του αποσπάσματος Ψαράδων Φλώρινας είχε στήσει ενέδρα σε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου σε 18 λαθρομετανάστες, ο 18χρονος Αλμπερτ Κούκα έβγαλε -σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας- μαχαίρι. Τότε ο Σωκράτης Παπαδόπουλος, μέλος του αποσπάσματος, προσπάθησε να τον αφοπλίσει. Το περίστροφο του αστυνομικού, όπως αναφέρουν οι καταθέσεις των συναδέλφων του, εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα ο 18χρονος να τραυματιστεί θανάσιμα στο πρόσωπο.

20/1/1996: Κατά τη διάρκεια επιχείρησης-«σκούπα» στη Σκάλα Ωρωπού, ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει Αλβανό μετανάστη. Το όπλο του αστυνομικού «εκπυρσοκροτεί» κατά τη διάρκεια της καταδίωξης του υπόπτου. 

6/4/1996: Ο 25χρονος Αποστόλης Κεραμιδάς δολοφονείται από αστυνομικούς στη Νίκαια. Το θύμα, μαζί με τον συνομήλικο φίλο του, Κώστα Κάλφα, το βράδυ της συμπλοκής ετοιμάζονταν να ληστέψουν μεγάλο σουπερμάρκετ της Νίκαιας. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης έσπευσε στην περιοχή και καταδίωξε τους επίδοξους ληστές, με αποτέλεσμα τον θάνατο του Αποστόλη Κεραμιδά. 

14/6/1996: Για δύο... καρπούζια, ο αγροφύλακας Αθανάσιος Μάτος δολοφόνησε τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι στο χωριό Αργυροπούλι της Λάρισας. Ο 58χρονος Αθανάσιος Μάτος πυροβόλησε με 32άρι περίστροφο τον 20χρονο στο στήθος. Ο αγροφύλακας μετέφερε τον νεαρό στο Κέντρο Υγείας Τυρνάβου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. 

5/6/1996: Ο 26χρονος αστυφύλακας Ηρακλής Νικολόπουλος δολοφόνησε τον Γιώργο Φραγκογιάννη, 37 χρόνων, και τραυμάτισε τον Θεμιστοκλή Καλαποθαράκο, 33 χρόνων, σε νυχτερινό κέντρο του Π. Φαλήρου. «Το 'χα πάρει απόφαση εδώ και ένα χρόνο να τους πιστολίσω», είπε στους συναδέλφους του όταν συνελήφθη.

Τον Φεβρουάριο του 1996 είχε λάβει αναρρωτική άδεια αορίστου διαρκείας, επειδή παρουσίασε «ψυχολογικά προβλήματα και συνεχόμενη συναισθηματική διαταραχή». Στις αρχές Νοεμβρίου οδηγήθηκε στο δικαστήριο, όπου δήλωσε πως «είχε αποστολή να καθαρίσω την κοινωνία». Η ομολογία του δεν έπεισε τους δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ισόβια.

23/6/1996: Ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος, 29 ετών, «συνήθης ύποπτος» στις λίστες της Αστυνομίας, βρίσκεται νεκρός κάτω από «περίεργες» συνθήκες στην καμπίνα 53 του πλοίου «Πήγασος». 

22/11/1996: Σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά, ο 32χρονος αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης σκοτώνει με αυτόματο Μ5 τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη -ο οποίος βρισκόταν ακινητοποιημένος στο έδαφος. Ο Τρίμης, μολονότι του αποδίδεται κατηγορία για ανθρωποκτονία από πρόθεση, αφήνεται ελεύθερος. 

8/2/1997: Ο 19χρονος Αλβανός Εριόν έχασε τη ζωή του όταν «εξοστρακίστηκε» η σφαίρα από το όπλο του αστυνομικού Μιλτιάδη Ανδρεόπουλου. Ο θάνατος του νεαρού είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών και με ανακοινώσεις τους το ΚΚΕ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έκαναν λόγο για εν ψυχρώ δολοφονία. «Ηταν ατύχημα...», θα ισχυριστεί απολογούμενος ο αστυφύλακας. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, τη μέρα εκείνη ο Ανδρεόπουλος μαζί με συναδέλφους του εντόπισαν «ύποπτο» αυτοκίνητο με πέντε Αλβανούς λαθρομετανάστες. Ο οδηγός, αντί να σταματήσει στο σήμα των αστυνομικών, κινήθηκε εναντίον τους. Ο Ανδρεόπουλος σημάδεψε τα πίσω λάστιχα και πυροβόλησε, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και βρήκε τον άτυχο Αλβανό στο κεφάλι.

Ο θύτης κρίθηκε αθώος τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους από το μικτό ορκωτό δικαστήριο Κοζάνης.

25/5/1997: Ο 28χρονος Φίλιππος Παπαδόπουλος, πρώην υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, «γαζώνεται» από τις σφαίρες των λιμενοφυλάκων που τον καταδίωξαν γιατί πήρε για βόλτα (ή έκλεψε) από τη μαρίνα της Ζέας τη θαλαμηγό «Ναυσικά» Κύπριου επιχειρηματία. Δύο από τις δεκάδες σφαίρες των περιπολικών του Λιμενικού καρφώθηκαν στο στήθος του και έπεσε νεκρός επάνω στα χειριστήρια του σκάφους. 

3/8/1997: Ο 26χρονος Ηλίας Μέξης δολοφονείται από τον αστυνόμο Τσαγκράκο, γιατί οδηγούσε ανάποδα σε μονόδρομο στη Νίκαια. Το φόνο του, ο αστυνομικός τον «πλήρωσε» με φυλακή 4,5 χρόνων.

2/4/1998: Νεκρός από σφαίρες αστυνομικού, κατά τη διάρκεια συμπλοκής, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο 29χρονος Τσιγγάνος Αγγελος Τζελάλ. Οταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Γιαννιτσών διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Για διαφαινόμενη συγκάλυψη φόνου και βιοπραγιών κατά Τσιγγάνων από αστυνομικούς έκαναν λόγο το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι και η Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων. 

27/5/1998: Νεκρός έπεσε 30χρονος ληστής από την Καβάλα, ύστερα από συμπλοκή με αστυνομικούς στην Ξάνθη. Λίγο πριν είχε κάνει ληστεία σε βενζινάδικο. Ο δράστης, με το περίστροφο στο χέρι, βγήκε από το βενζινάδικο, αλλά έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς που περιπολούσαν στην περιοχή. Οι αστυνομικοί κάλεσαν τον Κυρέλη να σταματήσει. Αυτός όμως, όπως οι ίδιοι ανέφεραν, πυροβόλησε εναντίον τους, εκείνοι ανταπέδωσαν τα πυρά και ο ληστής τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιακή χώρα.

23/10/1998: Ο 17χρονος Σέρβος μαθητής Μάρκο Μπουλάτοβιτς πυροβολείται στην καρδιά από τον αστυνόμο Κυριάκο Βαντούλη γιατί θεωρήθηκε «ύποπτος για κλοπή». «Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως», είπε η εισαγγελέας για το φονικό. Η δεδηλωμένη θέση της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. στη Θεσσαλονίκη ήταν ότι «επρόκειτο για ατύχημα». Ο Σέρβος πρόξενος συμφώνησε εν τέλει με αυτή την εκδοχή. Ο Μπουλάτοβιτς είχε υποδειχθεί ως ύποπτος κλοπής από μια ηλικιωμένη γυναίκα, της οποίας το πορτοφόλι είχαν αρπάξει νωρίτερα άγνωστοι. Η Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης έδωσε στη δημοσιότητα δήλωση στην οποία υποστήριζε ότι ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς και οι συμμαθητές του είχαν «ασκήσει πίεση» στον αστυνομικό, με αποτέλεσμα να εκπυρσοκροτήσει τυχαία το πιστόλι του. Το θύμα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη σε εκδρομή με το σχολείο του. Ηταν άοπλος και, όπως διαπιστώθηκε στη συνέχεια, δεν είχε διαπράξει την κλοπή. 

25/3/2000: ο 17χρονος Νίκος Λεωνίδης, πρόσφυγας από την Τσάλκα της Γεωργίας, πέφτει νεκρός από σφαίρα του αστυνομικού Ατματζίδη στη Θεσσαλονίκη. 

24/10/2001: Ο αστυνομικός Γιώργος Τυλιανάκης δολοφονεί στο Ζεφύρι τον 21χρονο τσιγγάνο Μαρίνο Χριστόπουλο. Ο νεαρός δεν πειθάρχησε σε σήμα ανδρών της Αμεσης Δράσης να σταματατήσει το αυτοκίνητό του για έλεγχο. «Αντιδρώντας ενστικτωδώς, ο αστυφύλακας πυροβόλησε μία φορά με το υπηρεσιακό του όπλο με αποτέλεσμα να τραυματίσει θανάσιμα τον οδηγό», σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας. Η σφαίρα κατέληξε στην πίσω πλευρά του κεφαλιού του άτυχου νεαρού. 

9/12/2003: Νεκρός από σφαίρες ειδικών φρουρών έπεσε στο Ηράκλειο ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης. Οι δύο ειδικοί φρουροί και ο επικεφαλής αρχιφύλακας που μετείχαν στο μπλόκο έξω από το χωριό Γωνιές ομολόγησαν ότι πυροβόλησαν και οι τρεις εναντίον του αγροτικού αυτοκινήτου, επειδή ο οδηγός δεν σταμάτησε στο σήμα που του έκαναν. 

13/1/2004: Ο 42χρονος Μοχάμετ Χαμούτ πεθαίνει από «παθολογικά αίτια» ενώ κρατούνταν από την Αστυνομία Ρεθύμνου, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης και ξυλοδαρμού -σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.

21/12/2004: Σε βασανιστήρια (ξεγύμνωμα, φάλαγγα, εικονικές εκτελέσεις, απειλές με όπλα και άγριο ξύλο) υπέβαλε τουλάχιστον 40 Αφγανούς μετανάστες ομάδα αστυνομικών και ειδικών φρουρών του Αστυνομικού Τμήματος του Αγίου Παντελεήμονα.

17/11/2006: Ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπείται ανηλεώς από 8 αστυνομικούς με πολιτικά. Η αστυνομία αναφέρει ότι «έπεσε και χτύπησε σε ζαρντινιέρα». Τηλεοπτικές και ερασιτεχνικές κάμερες έχουν καταγράψει όλο το περιστατικό. 

Η ανακοίνωση της ετυμηγορίας του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης -όπου δικάζονται οι αστυνομικοί- έχει αναβληθεί. Ο εισαγγελέας της έδρας δέχτηκε ότι οι τέσσερις από τους οκτώ κατηγορούμενους αστυνομικούς χτύπησαν τον Αυγουστίνο, οι τρεις παρείχαν ψυχική συνδρομή και ότι ο αστυνομικός διευθυντής προσπάθησε να τους σταματήσει. Πρότεινε την ενοχή των επτά για τα αδικήματα της «επικίνδυνης σωματικής βλάβης» και της «απλής συνεργείας» στην παραπάνω πράξη, καθώς επίσης και την απαλλαγή του τέως διευθυντή της Κρατικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.

5/5/2007: 19χρονος φοιτητής κατηγορείται για επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με βασική επιβαρυντική ένδειξη τα... πράσινα παπούτσια που φορούσε, ομοιόχρωμα με εκείνα του δράστη ενός εμπρησμού αυτοκινήτου. Σύμφωνα με το ένταλμα προσωρινής κράτησης (γιατί ο νεαρός οδηγήθηκε στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα), τα ξημερώματα του Σαββάτου 5 Μαΐου «κρατώντας καδρόνι έσπασε το πίσω παρμπρίζ αυτοκινήτου Μερσεντές» και στη συνέχεια «έριξε βόμβα μολότοφ μέσα στο όχημα, με αποτέλεσμα να αναφλεγεί και να καταστραφεί ολοσχερώς». Ο ίδιος και οι συμφοιτητές του υποστηρίζουν ότι ήταν σε πάρτι της Πολυτεχνικής την ώρα των επεισοδίων. 

6/12/2008: Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, 15 ετών, πέφτει νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του υπήρξε η αφορμή για μια σειρά πρωτοφανών πολλαπλών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εναντίον της αστυνομικής βίας σε πόλεις όλης της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/12/2008

Η εξέγερση των καλομαθημένων

Η Ελλάδα δεν βιώνει την επανάσταση των κολασμένων, αλλά την εξέγερση των καλομαθημένων, που σήμερα στέκονται μπροστά στο τίποτα. Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό πολύ σύγχρονο φαινόμενο. Πολλοί από τους Έλληνες που βρίσκονται τώρα στους δρόμους απέκτησαν το πολυπόθητο πτυχίο τους με φροντιστήρια που πληρώθηκαν ακριβά από τους γονείς τους. Απέκτησαν ελληνικό πτυχίο, μάστερ στην Αγγλία, φέρουν δύο με τρεις ξένες γλώσσες και πέντε διαφορετικά προγράμματα στο κομπιούτερ. Έφτασαν στα 35 τους, ζουν ακόμη στο πατρικό τους σπίτι, δεν βρίσκουν δουλειά, και αν κάποιος βρει δουλειά δεν μπορεί να ζήσει από αυτή. Τους καλούς βαθμούς ακολούθησαν κακοπληρωμένες δουλείες. Όμως κάθε Έλληνας γνωρίζει τουλάχιστον έναν που έκανε καριέρα με κακούς βαθμούς, αλλά με κάποιο θείο σε κυβερνητικό κόμμα. Die zeit.

Friday, December 12, 2008

Οι καλλιτέχνες;

Αλήθεια μέσα σε όλων αυτόν τον αναβρασμό για την ανατροπή του καθεστώτος Που είναι οι καλλιτέχνες και τα μυαλά αυτού του τόπου? Δεν τους περισσεύει λίγος χρόνος για εμάς? Συμβόλαια και δισκογραφικές δεν τους αφήνουν? Θα ήθελα να κάνουμε μια διαδήλωση - συναυλία με μερικούς από αυτούς (όσους) έχουν παραμείνει ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. (Jimako σε περιμένουμε)

Tuesday, December 9, 2008

Μας ξεχάσατε...

Την ιστορία την ξέρετε και την ζήσατε ο καθένας με το δικό του τρόπο...

το μόνο που έχω να παραθέσω στο ιστιότοπο μου είναι το εξής:
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι", ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ! Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι.... Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ - ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ  Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα  ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας...

Saturday, November 1, 2008

Μπράβο τους...είναι και πολύ μάγκες!

Όπως αρκετοί γνωρίζετε, υπάρχουν στο ίντερνετ πολλές σελίδες όπου μπορεί κάποιος να κατεβάσει εντελώς δωρεάν (και αυτό γιατί δεν υπάρχει κερδοσκοπία από πίσω) υπότιτλους για οτιδήποτε σχεδόν κατεβάσετε (ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ, κτλ) και είναι στα αγγλικά...Μόνο το μεράκι τους παρακινεί.

Ένα από τα μεγαλύτερα site ήταν και το subtitles.gr...τα υπόλοιπα απλώς τα διαβάζετε (κατευθείαν από το μπλογκ τους http://blog.subtitles.gr/):

Το θέατρο του παραλόγου

Εμείς εδώ στο subtitles.gr, όπως και κάθε τρομοκρατική οργάνωση που σέβεται τον εαυτό της, έχουμε το δικό μας κέντρο επιχειρήσεων, εξοπλισμένο με χιλιάδες laptops με τις τελευταίες εκδόσεις Notepad++, Subtitle Workshop (καθαρά όπλα μαζικής καταστροφής), έχουμε το δικό μας κέντρο στρατολόγησης, με ταχύρρυθμα μαθήματα υποτιτλισμού για τους νέους υποτιτλιστές και τους δικούς μας επιστήμονες, πυρηνικούς φυσικούς, προγραμματιστές/μηχανικούς υπολογιστών Search Engine Optimization experts, για μεγιστοποίηση της απόδοσης των όπλων-υποτίτλων.

Έχουμε δηλαδή ότι χρειάζεται μια τρομοκρατική οργάνωση σήμερα για να πολεμήσει τις δυτικές καπιταλιστικές υπερδυνάμεις (Hollywood, Fox, MEGA channel κλπ)

Δυστυχώς όμως έγινε αυτό που φοβόμασταν και η ΕΠΟΕ δεν έμεινε στο εξώδικο, και σήμερα το πρωί, συνδυασμένες δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας μαζί με αποσπάσματα από την Warner Bros αποβιβάστηκαν από δεκάδες κίτρινα φορτηγάκια του ΑΝΤ1 και εισέβαλαν στο κέντρο επιχειρήσεων.

Έγιναν δεκάδες συλλήψεις και οι συλληφθέντες στάλθηκαν αμέσως στο Guantanamo για ανακρίσεις.

Οι λίγοι από εμάς που κατάφεραν να επιβιβαστούν στα ελικόπτερα και να διαφύγουν κατάφεραν να σώσουν μεγάλο μέρος του υλικού, αλλά πλέον τα πράγματα είναι δύσκολα.

Οι κυβερνήσεις πλέον είναι αμείλικτες εναντίον της παράνομης διακίνησης Copyrighted υλικού μιας και έχουν εξαλείψει την πείνα, το AIDS και τα άλλα σοβαρά στον πλανήτη και ασχολούνται πλέον με τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΥΠΟΤΙΤΛΩΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ Η ΣΑΠΙΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΤΑΝ 2 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

Monday, October 20, 2008

Μήνυσε Το ΘΕΟ!

Ελπίζω η επόμενη είδηση να μην σας δημιουργήσει φαλάκρα: από www.skai.gr

Απορρίφθηκε η μήνυση εναντίον του... Θεού

Ο... μηνυτής Έρνι Τσέιμπερς

Ο... μηνυτής Έρνι Τσέιμπερς

Με ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του... Θεού, ήθελε να σταματήσει τις φυσικές καταστροφές, την πείνα, τους λιμούς κτλ, ένας Αμερικανός πολιτικός. Ο Γερουσιαστής της Νεμπράσκα, Έρνι Τσέιμπερς, κατέθεσε μήνυση εναντίον του Θεού, τονίζοντας μάλιστα πως ο..."εναγόμενος" είναι πανταχού παρών, ενώ έχει διαφορετικά ονόματα. Η δικαιοσύνη των ΗΠΑ όμως είχε άλλη γνώμη και δε δέχτηκε την είδηση, κυρίως γιατί ο "εναγόμενος" δεν είχε συγκεκριμένη διεύθυνση και έτσι δεν μπορούσαν να του στείλουν τα χαρτιά της μήνυσης. Η μήνυση είχε κατατεθεί πέρυσι, αλλά την απέρριψε πριν από λίγες ημέρες ο δικαστής Μάρλον Πολκ. Πάντως, ο μηνυτής, τόνισε ότι στόχος του ήταν να δείξει στους πολίτες ότι οι πόρτες των δικαστηρίων πρέπει να είναι ανοιχτές για όλους και πως όλοι μπορούν να καταθέσουν μήνυση, αν θεωρούν πως κάτι είναι άδικο. Ο 71χρονος κ. Τσέιμπερς έχει περίπου ένα μήνα για να αποφασίσει αν θα καταθέσει ένσταση στην απόρριψη της μήνυσής που κατέθεσε. Επίσης τόνισε, πως παρόλο που το δικαστήριο απέρριψε τη μήνυσή του, ο Θεός πήρε το "μήνυμα", εφόσον είναι πανταχού παρών και γνωρίζει τα πάντα...

Friday, October 10, 2008

Στα Κατεχόμενα Ένιωθα Ελεύθερος

Στα Κατεχόμενα Ένιωθα Ελεύθερος

-Εγώ είμαι από την Θεσσαλονίκη.

-Ααα! Κεμάλ Ατατούρκ! Μου λέει αυτός.

-Εκτός από τον Κεμάλ έχουμε και τα καλύτερα γλυκά της Ελλάδας. Πολλά εξ αυτών είναι και τούρκικα! Του τονίζω...

From Old nicosia
Με κοιτάει σαν γυμνοσάλιαγκας. Η πληροφορίες ήταν πολλές και μπλόκαρε το σύστημα. Φαίνεται δεν μπορεί να επεξεργαστεί πάνω από 2 σύνθετες προτάσεις στα Αγγλικά. Ποσώς με ενδιαφέρει άμα καταλαβαίνει τι του λέω. Η απόλυτη μάχη έχει ξεκινήσει και αναμένω από τον Τουρκοκύπριο γλυκατζή να φανεί άξιος των περιστάσεων και να γίνει ο επόμενος Καρτέσιος, αλλάζοντας την κοσμοθεωρία της “γλυκιάς κοινωνίας” ανεπιστρεπτί. Μου παραδίδει το γλυκό του.

Το καλογυαλισμένο κουταλάκι χωρίζει σχεδόν στη μέση στο αντικείμενο ελέγχου που έχω ακριβώς μπροστά μου. Με σταθερές κινήσεις το κατευθύνω προς τα σαγόνια μου.

Το μεγίστης γευστικής αξίας γλύκισμα προκαλεί μικρές πυρηνικές εκρήξεις στα ανώτερα επίπεδα του εγκεφάλου μου. Η πρώτη έκρηξη προκάλεσε τον παντελή διασκορπισμό όλων των ύψιστων θεωριών που είχα συλλέξει στα λίγα χρόνια της αμπελοφιλοσοφίας του μικρόκοσμού μου. Ο μάγειρας με κοιτάει με τα μάτια μισόκλειστα και με γλοιώδεις κινήσεις τρίβει τα χέρια του κάτω από την επιφάνεια της ταμιακής μηχανής. Αναμένει την επιδοκιμασία μου, ακολουθούμενη από γευστικό οργασμό. Παρατηρεί με υπερηφάνεια της σπασμωδικές κινήσεις που αποτυπώνονται στο πρόσωπό μου. Κάθε δαγκωματιά στα ενδότερα της στοματικής μου κοιλότητας, του προσθέτουν και χρόνια. Χαίρεται...ναι, χαίρεται! Προσπαθώντας να ξεπεράσω το ταράχουλο που μου προκάλεσε το γλύκισμα τον παρατηρώ δίχως απορία. Ο μεγαλοφυής γλυκατζής, φαντάζομαι, πετάει τώρα στα σύννεφα, αγκαλιά με ένα ταψί Εκμέκ Κανταΐφι. Το δημιούργημα του, μου προκάλεσε δάκρυα συγκινήσεις και σε αυτόν χαμόγελα υπερηφάνειας. Νιώθω προδομένος από τους καταστηματάρχες γλυκών της γειτονιάς μου που τόσα χρόνια τους εμπιστευόμουν τις μικρές χαρές της ζωής.

Στο απέναντι τραπέζι δύο κυρίες γύρω στα 60, τρέμουν σύγκορμες. Μόλις το δοκίμασαν και αυτές. Η μία νιώθει λες και έχει ξανανιώσει ο επί 40 χρόνια άντρας της και της πρόσφερε ηλεκτρικές ηδονικές απολαύσεις με φετιχιστικές κινήσεις στα ρημαγμένα πόδια της. Η άλλη μεσήλικη κυρία, κοιτάει το Εκμέκ ωσάν φαλλό νέγρου. Με δέος και ρατσισμό, επικαλούμενη τα Θεία δια της ανάτασης των χεριών και ξεστομίζοντας εκφράσεις όπως: “Τι είναι τούτο Παντοδύναμε; Απόλαυση ή αμαρτία;”. Και οι δύο σαν να έφυγε η γη κάτω από τα πόδια τους, θέλουν να τρέξουν σε μια εκκλησία και να σωθούν. Οι ενοχικές τους σκέψεις τις κολάζουν και δεν τις αφήνουν να απολαύσουν το “γλυκό μάννα” που δημιούργησε ο Τουρκοκύπριος. Δεν μπορούν να του δώσουν τα εύσημα σαν νικητή της Ολυμπιάδας ή ακόμα να του φωνάξουν “Άξιος” σαν νεοεκλεγμένος πρωθυπουργός καθώς τον ραντίζουν με τριαντάφυλλα.

Όχι! Είναι Τουρκοκύπριος και δεν πρέπει να τον επιφημίσουμε. Είναι εχθρός και δολοφόνος και κακώς που δοκιμάζουμε τα ποτισμένα με αίμα γλυκά του. Με αυτές τις σκέψεις και περίσσια αηδία στην καρδιά τους, φωνάζουν τον Εφευρέτη-Γλυκατζή για να του πουν δυο λογάκια. Αυτός σε κάθε βήμα του νιώθει την καρδιά του να χτυπάει όλο και πιο δυνατά. Είχε δεχθεί πολλές φιλοφρονήσεις στον παρελθόν αλλά πότε από “Ελεύθερο” Κύπριο. Για αυτή τη στιγμή ζούσε και ονειρευόταν να την εξιστορεί στα εγγόνια του λίγο πριν κοιμηθούν. Γυρνάει το κεφάλι πεταχτά σε έμενα καθώς πορευόταν και εγώ του χαμογελάω έτοιμος να ζήσω πρωτόγνωρες στιγμές. Σαν ταινία χιλιάδες σκέψεις περνάν από το μυαλό μου, με ΕλληνοΤουκροκυπραίους να είναι βουτηγμένη σε τόνους Εκμέκ και να αγκαλιάζονται σαν αδέρφια που δεν ειδώθηκαν ποτέ.

Η πρώτες λέξεις, μαχαίρι στη καρδιά του άμοιρου ανθρωπάκου.

Πιθανόν να μην κατάλαβε ποτέ τι του είπαν οι δύο κυρίες αγγλιστί αλλά σίγουρα διαισθάνθηκε τις προθέσεις τους από τον χλευαστικό και σιχαμένο τρόπο μου μιλούσαν σε συνδυασμό με τις εκφράσεις μίσους στο φρεσκοπουδραρισμένο πρόσωπό τους.

-Τι εν τούτο; λέει η μία με φωνή από την κόλαση.

-Καλά, εν ην ξέρετε να κάμετε γλυκά δαμέσα; λέει η άλλη.

-Εν απαίσιο. Εν εν γλυκό τούτο δαμέ!

-Πάρετο! Και δίνει το πιατάκι με την πεμπτουσία του γλυκατζή στο χέρι του.

Ο γεροντάκος κατεβάζει το κεφάλι και ξεστομίζει με μισή καρδιά. “Σόρρυ, σόρρυ!”. Σηκώνονται, φεύγουν και δεν σκέφτονται καν να πληρώσουν σαν κυρίες που είναι. Από εκεί και πέρα αγαπητέ αναγνώστη δεν επιτρέπεται να περιγράψω τον “Μέγιστο των Γλυκατζίδων”. Η ουσία του παραμένει ατόφια στο ρουν της ιστορίας.

Βασίλης Πετρίδης, 6-10-2008, Λευκωσία.

Friday, August 29, 2008

Χείμαρροι ιδρώτα

Χείμαρροι ιδρώτα κατακλύζουν τα 10cm2 του μετώπου μου. Σε μια κίνηση απελπισίας κάνω να σκουπιστώ με ένα μωρομάντυλο, αλλά που τέτοια τύχη. Το δύσμοιρο κωλόχαρτο αυταναφλέγεται! Τα ζουμιά κατρακυλάνε μέχρι τα καλοσχηματισμένα, σχεδόν καψαλισμένα, φρύδια μου και εγώ νιώθω ότι έχω χώσει τη μούρη μου στην εξάτμιση τελευταίων προδιαγραφών ενός SUV. Σε κάθε ανάσα ακούω τα πνευμόνια μου, που είναι εσώκλειστα δια παντός κάτω από στρώματα επί στρωμάτων λίπους, να σιγοβράζουν σε θερμοκρασίες τήξης του χυτοσίδηρου. Σε κάθε βήμα που κάνω οι σόλες μου λιώνουν αφήνοντας υγροποιημένη πλαστικούρα στο οδόστρωμα της Καλλιπόλεως. Έχω αφήσει και άλλα σημάδια ανά τους καιρούς σε αυτή την οδό όπου αρκετοί φοιτητές της Λευκωσίας μίσησαν. Αυτό πιθανόν να ήταν και το βασανιστηκότερο.

Το αγγελουδάκι στο δεξιό μου ώμο με παροτρύνει να συνεχίσω αυτό το μικρό περίπατο στη Κόλαση που βιώνουν οι ορθάνοιχτη πόροι μου. “Δεν κάνει ζέστη”, με διορθώνει, “είναι απλά η ιδέα σου!”. Στο άκουσμα αυτών των λέξεων παίρνω κουράγιο και με σταθερά βήματα πάνω στη πολτοποιημένη άσφαλτο κατευθύνομαι προς τη Σχολή. Το πείσμα μου φουντώνει. “Θα τα καταφέρεις, you are bigger than this”, εικόνες με κατακλύζουν, σχεδόν νιώθω την αύρα της θάλασσας στο υπότριχο στέρνο μου και παγάκια που με ερεθιστικό ρυθμό λιώνουν αργά πάνω στο αριστερό μου κωλομέρι. Μπρρρρ!

Όμως το όνειρο δεν θα κρατήσει για πολύ. Η σιχαμένη, απόκοσμη φωνή του διαβολάκου στον αντίκρυ ώμο με προστάζει να αγκαλιάσω ένα κλιματιστικό συναυλιακών προδιαγραφών που μουγκρίζει από αγανάκτηση. Θέλει και αυτό να εξοντώσει τη πυρά. “Να το! Το βλέπεις καημένε; Σε καλεί να το ερωτευθείς. Ξέχνα το μάθημα. Μπες μέσα και παράγγειλε έναν φραπέ με παγάκια ίσα με το μπόι σου”. Και πιστέψτε με, έχω μεγάλο μπόι. Ξάφνου, συνειδητοποιώ ότι η κατάσταση τελικά είναι κατά πολλή χειρότερη από όσο μπορούσε το υπό βρασμών μυαλό μου να αντιληφθεί.

Απαίσια και τρομακτικά ντιζελοκίνητα μηχανήματα περνάνε από δίπλα μου, ξυστά. Οι αποβλακωμένοι οδηγοί τους, ταμπουρωμένοι καλά ως άλλοι πολιορκημένοι μέσα στο μικρό επίγειο αυτοκινούμενο παράδεισο τους, με παρατηρούν έστω και για λίγο καθώς με προσπερνούν τα αγρίμια που διαθέτουν. Αλλά τι είναι αυτό στα μάτια τους; Μάλλον απορία. Θα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα πόδια τους. Είναι εφικτό κάποιος να περπατήσει; Αυτές θαρρώ πως θα είναι οι απορίες τους αν και θα στοιχημάτιζα και σε ένα μικρό ποσοστό οίκτου που πιθανόν να νιώθουν προς το λουσμένο πρόσωπο μου. Δεν είναι κακοί άνθρωποι, μου υπενθυμίζω. Τους ξέρω όλους αυτούς πίσω από τα ολοστρόγγυλα τιμόνια τους που με θράσος ή και άγνοια προσπερνούν τον καψαλισμένο προσωπικό Γολγοθά μου.

Είναι ο ευκατάστατος γιατρός μου, ο γεροποτήρις περιπτεράς που καλαμαρίζει όποτε με βλέπει, ο καθηγητής μου που ανέχεται της μικρές επαναστάσεις μου (να λέω δηλαδή την γνώμη μου), ο καλοκάγαθος αλλά και μυστηριώδεις κύριος που δουλειά του είναι να κάθετε στη ίδια γωνιά κάθε βράδυ τα τελευταία 7 χρόνια (αλήθεια, σε τι χρησιμεύει;), ο σατράπης καφετζής που στο πρόσωπο του βλέπω τον βελζεβούλη, η γλυκιά κυρία που δουλεύει στο φούρνο και ίσως να ξέρει πιο πολλά για μένα από ότι η ίδια η μάνα μου και φυσικά ο συντοπίτης μου που αποφάσισε να καταταγεί στους οξαποδώ αφού όμως πρώτα τους είχε διαολοστείλει επανειλημμένα τα προηγούμενα χρόνια για την εμμονή τους με το αυτοκίνητο.

Και να μαι εδώ, μπροστά σας, αγαπητοί μου φίλοι με ήσυχο το κεφάλι να δηλώσω την μισητή ύπαρξη σας. Που υπογράφω; Καθώς μπαίνω στη καφετέρια συγκρατώ τις εμετικές διαθέσεις που μου προκάλεσε η αηδιασμένη σκέψη σας. Η κατάσταση θα ήταν χειρότερη αν δεν επενέβαινε το μοναδικό ίσως κατασκεύασμα που θέλησα ποτέ να με συνοδεύσει στο τάφο. Δύο γράμματα και μια πλαγιοκάθετος. A/C.

Radius Bass-The Stockholm Experience