Thy music, I loved. My Music!

I am person that started playing and learning music only for one reason. When I was quite young, I wondered how music was made only by “scratching” a guitar. Just like that I started music, but first I had to beg my parents to give me such an opportunity. You see dear reader, I have a sister and a brother both very old (I have 10 years difference with the youngest) which unfortunately for them, were a disaster by the time they step into the music room of the nearest Music School, next to our house. So, ‘why would be different’, my parents thought. Why would I have to show for one more time that our family is useless in music and rhythm? This is how it works in my small, abandoned country, Greece. People easily take for granted that they are useless just because ‘it is not in the family’!

For my fortune, my parents gave me a chance, and I will be grateful to them for the rest of my life. I started music, and after 3 years playing on the piano, Bach and Tchaikovsky, I unexpectedly found out the jazz player inside me… It was the first time I heard the pentatonic, when my teacher decided just to play something for me so that I can see different styles of music. I was amazed. This very feeling still conquers my hearing whenever I play a pentatonic scale; also known as a Blues-Scale!

After some years of experimenting with various bands and music styles, I bought my first personal computer and the first thing I did, was of course to record my ideas. Gradually, I composed my first song. This one! And right now I am working on a huge range of music styles that are able to be made with the help of a computer and my Midi-Keyboard. I hope you like it…personally, I stopped listening to this song, when I realized how childish and maybe oversimplified the tune and melody was. But of course it is my music and I am Da Creator! So, I have to judge and criticize hard, because otherwise someone else will do it for me and then it is not going to feel the same…I also started composing in various music styles, till then! I am not writing any kind of electronic any more, but more 'natural' music styles, like jazz, blues, rock and mixtures.

Enjoy/ I will post more of my songs, as the moon phases pass through our own eyes!

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ-ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΠΩς ΣΥΝΟΔΕΥΣΑΤΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟΝ ΑΣΜΑ: ΚΛΙΚ ΕΔΩ! Το ακόλουθο κείμενο μου έχει δημοσιευθεί στην ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ του Πανεπιστημίου Κύπρου:

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ-ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Αλήθεια έχετε παρατηρήσει ποτέ τα πρόβατα; Όχι δεν ασχολούμαι με τους αξιαγάπητους αμνούς, ήταν ρητορικό το ερώτημα! Ας το θέσω αλλιώς. Έχετε δει ποτέ πρόβατα να ακούν μουσική; Εγώ πάντως τα βλέπω καθημερινώς και μετά μεγάλης ευχαρίστησής μου θα έλεγα. Μικρά και μεγάλα, σε όλες τις αποχρώσεις του άσπρου κτλ… Όλα ακούν, είτε το πιστεύετε είτε όχι! Ας αφήσω, όμως, τις λέξεις να γαργαλήσουν τα αυτάκια σας.

Είμαι, λοιπόν, χαρούμενος που σε αυτό το παρθενικό μου άρθρο για την Φοιτητική θα ασχοληθώ με ένα θέμα που ίσως να μην το αντιλαμβάνεται ο «πολύς ο κόσμος». Ίσως γιατί αυτοί αντιπροσωπεύουν το «θέμα».

Και επανέρχομαι. Τα πρόβατα, που λέτε, ακούν μουσική! Μάλιστα σε ιδιαίτερα μεγάλες δόσεις επί καθημερινής βάσεως. Και ακούν, φυσικά, μουσική για πρόβατα! Επωφελούμαι των λεγομένων μου και επεξηγώ σε ρυθμό power metal συγκροτήματος, εκ Σκανδιναβίας προερχόμενο: «Πριν πολλά-πολλά χρόνια ένας καλός κύριος είπε να φτιάξει κάτι σχηματάκια που θυμίζουν σταφύλια, μαύρου και άσπρου χρώματος. Έκανε εφτά (7) σταφύλια και τους έδωσε ονόματα από την Βίβλο (όχι, δεν τον έκαψαν στη Πυρά). Κατά ένα περίεργο τρόπο απέκτησαν σε ρυθμό power metal συγκροτήματος, εκ Σκανδιναβίας προερχόμενο, ιδιαίτερα μεγάλη φήμη (όχι δεν το έκαψαν στη Πυρά για άλλη μια φορά!). Οι νότες της μουσικής, για τις οποίες είναι ο λόγος, αποτέλεσαν το κοινό τρόπο έκφρασης που αναζητούσαν οι μουσική δημιουργοί ανά την υφήλιο. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν μουσικά έργα απείρου «κάλλους» και ψυχικής ευχαρίστησης που «ανασταίνουν και νεκρούς», όπως πολύ σοφά θα έλεγε και μπάρμπας μου. Τέτοια κομμάτια θεωρούνται (όχι μόνο από εμένα αλλά και από μπάντες power metal εκ Σκανδιναβίας προερχόμενες…) τα πολύ γνωστά σε όλους μας: Ρέκβιεμ σε Ρε ελάσσονα του Μότσαρτ, Για την Ελίζα του Μπετόβεν, Οι Τέσσερεις Εποχές του Βιβάλντι, το Γεια της Βανδή, το Αγάπη από Νάιλον της/του Βίσση… ο κατάλογος είναι ατελείωτος, ο συναγωνισμός μεγάλος, τα λεφτά λίγα και πολύ για να τα μοιραστούν! Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έργα τέτοιας (πλατινένιας και βάλε) αξίας».

Είναι αδύνατον να μην συγκλονιστεί ένα νοήμον άτομο από την δημιουργικότητα και την πρωτοτυπία αυτών των ανθρώπων που πρώτοι προσπάθησαν να φέρουν μια «άλλη πνοή» στo status quo των μουσικών δημιουργημάτων. Ο καθένας βέβαια προσέθεσε με την σειρά του και κάτι το καινούριο στα μουσικά ρεύματα τις εποχής του. Ο Μότσαρτ προσπάθησε να αποφύγει τη Θεομανία που είχε κατακλύσει τη μουσική του Μεσαίωνα (αυτόν μάλλον θα τον έκαιγαν αν δεν πέθαινε από «άγνωστα αίτια»), ο Μπετόβεν έφερε την μουσική στα όρια της και ο Φοίβος την EMI και τη Heaven στην Ελλάδα! Είναι σίγουρο πως αν ο Θεός άκουγε τα εξαιρετικής εμπνεύσεως και πρωτοτυπίας δημιουργήματα του τελευταίου, θα κήρυττε Κατακλυσμό νάμπερ 2 (στο σενάριο προβλεπόταν και Κιβωτός νάμπερ 2 σχήματος φέρυ-μπόουτ, αλλά δεν έγκρινε το κονδύλιο η ΦΕΠΑΝ= Φοιτητική Ένωση Πανεπιστημίου 'Κύπρου')…Όταν βλέπω τις κατακτήσεις του ανθρώπινου νου με πιάνει ένα ρίγος για το πόσο…ΠΡΟΒΑΤΑ είμαστε!

Και τώρα που αρχίζει να φαίνεται στο βάθος των εκφράσεών μου η βασική θέση του άρθρου, θα ήθελα να διαλευκάνω μερικά σημεία που ειπώθηκαν στα προειρημένα. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό πώς τα «πρόβατα» είναι μια μεταφορά που χρησιμοποιείται από το συγγραφέα, για να αποφύγει το λιθοβολισμό από φανατικούς υποστηρικτές της Ποπ μουσικής μετά τη δημοσίευση του παρόντος άρθρου. Από την άλλη, όμως, κινδυνεύω από φανατικούς Οικολόγους…Ευτυχώς που έρχονται εκλογές και έτσι έχουν ΚΑΙ αυτοί να παίξουν με κάτι! Η μουσική, λοιπόν, των συμπαθέστατων θηλαστικών με το άσπρο τρίχωμα χαρακτηρίζεται από πρωτόγνωρους ρυθμούς που ξυπνάνε και τα πιο βαθιά συναισθήματα (κάτι σαν το Herbal Essences) και από μελωδίες που θα ζήλευε και ένα power metal συγκροτήματα, εκ Σκανδιναβίας προερχόμενο…Εεε, συγνώμη…η προηγούμενη φράση αφορούσε το επόμενο άρθρο μου για την Ροκ μουσική! Λάθη γίνονται.

Διορθώνομαι και συνεχίζω. Η μουσική των προβάτων, λοιπόν, έχει τον «ήχο του φελλού». Είναι ευρείας εμβέλειας σε χώρες όπως το Τρινιτάν και Τονμπάκο, η Γουαδελούπη, τα Νησιά Φίτζι, η Ελλάδα και η Κύπρος…και σε άλλες χώρες που η νοημοσύνη των ανθρώπων μετριέται σε παράδες. Το αν μια χώρα διαθέτει αρκετά σημαντική παράδοση δεν επηρέασε καθόλου τους πολίτες της να παρατήσουν πανάρχαιες μελωδίες της φυλής τους και να καταφύγουν στον «ήχο του φελλού». Αλλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εν λόγω μουσικής είναι η αυξημένη παραγωγή της κάτι που από μόνο του δείχνει το πόσο πρόχειρη και κατώτερη είναι η δουλειά σε ένα «μοντερνοεντεχνοελληνικοτρέντι» δίσκο. Εν ολίγης: «Ποπ…όπως ο φελλός»! Πιστεύω πως αν συνεχίσω να γράφω τοιουτοτρόπως στη Φοιτητική, σε λίγο καιρό δεν θα έχω φίλους! Δυστυχώς, όμως, δε μπορώ να ανεχτώ άτομα που μεγάλωσαν και ας πούμε ότι «ωριμάσαν», να ακούνε μουσική που το μόνο που μπορεί να προσφέρει σε έναν άνθρωπο είναι χαμένες ώρες από την ούτως ή άλλως ανιαρή ζωή του. Δεν λέω να γίνουμε όλοι οι επόμενοι συνθέτες που θα μείνουν στην αιωνιότητα για τις συνθέσεις τους, αλλά ούτε και εντελώς…ΠΡΟΒΑΤΑ!

Αυτά τα λίγα συνιστούν το πρώτο μου άρθρο για την Φοιτητική, που ελπίζω (όπως είπα και στην αρχή) να γαργάλισε τα αυτάκια σας. Τέλος το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο είναι ανοικτό σε όλους σας (όσοι τουλάχιστον φτάσατε ως εδώ) για επικοινωνία. Εις το επανειδείν και μην ξεχνάτε η: ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ…μπέ-μπέ!!!

Υ.Γ: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά μάλλον στο επόμενο άρθρο θα ασχοληθώ με τα σκυλιά! You know what I’m talking about…

[Vasilis-Billy Petrides]

^{bpetridis@gmail.com}

Snow, on my Window!

Σ(ου)ιδέρομα!

….Εποχή: Αύγουστος 2007, Τοποθεσία: Σουηδία/Στοκχόλμη

-Και μπαίνω που λές Γιωργάκη στο λεωφορείο προσπερνάω την γρια και τί ξεστομίζει η μισοπεθαμένη;

-Τι σε λέει ρε Μπιλάκο;

-«Ντρο ‘τ’ Χελβέτα!»… Κοίτα να δείς, ρε φίλε! Άκουσον- άκουσον!

Χράτς-Χρούτς...ακούγονται από την άλλη μεριά του ακουστικού. Προφανώς ξύνει το κεφάλι του.

-Και τι δηλαδή είναι αυτό;

-Ράτσα σκυλιού! Χαχαχαχα (Σ.τ.Σ. άθλιο χούμορ που έμαθα στο Λονδίνο)!

-…σιγή…

-Τεσπά, αυτό είναι αντίστοιχο με το: «Άντε, γαμήσου ρε Μ@λ@κ@!»

-Πώωωωω ρε φίλε, χαντακώθηκες! Σε την είπε η γριά!

Αφου περίμενε λίγο ξεστομίζει, ο αχρείος: ‘Αυτό που δεν κατάλαβα όμως είναι γιατί, σε αποκάλεσε με το όνομα σου;’

Μα καλά, τώρα αυτό είναι χιούμορ? Τα επόμενα δέκα λεπτά καλύπτονται από γέλια, που αναμεταδίδονται από κινητό κάπου στην βόρεια Ελλάδα και στα οποία επιδίδεται ο κολλητός μου, που παρεμπίπτοντος τον «παίρνω» (τηλέφωνο, καλέ!) καμία φορά έτσι για γελάσουμε λιγουλάκι. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις παίζω μονότερμα, συνήθως. Μετά από αρκετές προσπάθειες να διακόψω αυτή την κατάσταση, και μετά από αρκετά χρεωμένα λεπτά στο τηλέφωνό μου (η μητέρα μου θα έλεγε: «Βασ’λάκι, πίφτουν οι μουνάδες, Πίφτουν!)αποφάσισα να κλείσω το τηλέφωνο! Χραααπ! Μόλις έκλεισα την μοναδική συσκευή που ενώνει εμένα και τις αναμνήσεις μου… γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα να το δεχτώ.

Αυτό βέβαια που δε μπορούσα να δεχτώ είναι αφενός το γεγόνος ότι μία περιπλανώμενη μαθουσάλας, με απεκάλεσε τοιουτοτρόπως. Λίαν αφοπλιστικά, indeed. ‘Με σημάδεψε η «μούμια», γαμώ το κέρατο μου! Πάλι λεφτά πρέπει να δίνω σε ψυχολόγους.’, συλλογίζομαι. Κατά δεύτερον δε νιώθω, και ίσως πιο σημαντικό από κάθε άλλο, νιώθω ότι στην ουσία η υπερ-αιωνόβια είχε δίκιο. Ίσως ήμουν μαλάκας!

Επειδή όμως νιώθω την αγονία σας (καινούριο feature του visitor-trafficking) να μάθετε δια ποίον λόγον, η «κακούργα» ήταν τόσο θανατηφόρα απέναντι μου, θα σας αποκαλύψω το εξής [μεγάλο μυστικό που πρέπει να γνωρίζεις όταν έρθεις στην Σουηδία, no matter what]:

Η Έννοια της «Ουράς» (σε ταμεία, τράπεζες, τουαλέτες, αποχωρητήρια κ.α.) είναι Ιερή και η καταπάτηση της «ουράς» θεωρείται το 8 θανάσιμο αμάρτημα. π.χ. έχω πετύχει Σουηδό παππούλη (από αυτούς που θυμίζουν τον Άγιο Βασίλη), με προφανές πρόβλημα στην πλάτη και μία βαλίτσα χάπια αγκαζέ, να περιμένει σε ουρά 11 ατόμων, για ποίο λόγο; Για να ρωτήσει πόσο κάνει, η τάδε πορτοκαλάδα επειδή είχε ξεφτίσει η τιμή, γραμμένη με μαρκαδόρο και ο σοφός (αλλά γκαβούλιακας) γέροντας δεν μπορούσε να την διαβάσει... Somebody shoot me! Παρακαλώ φέρτε την ίδια εικόνα στο μυαλό σας και συλλογιστείτε την ίδια ακριβώς σκηνή στην Ελλάδα...[ακολουθεί γραπτή αναπαράσταση της σκέψης σας. Ακόμα ένα από τα καινούρια χαρακτηριστικά του μετρητή επισκεπτών σε ιστοσελίδες]... «Παιδάκια να κλέβουν δρακουλίνια. Όλοι μπροστά και σχεδόν ξαπλωμένοι στο ταμείο επιδεικνύοντας τα λεφτά τους, λες και με αυτό το τρόπο θα δελεάσουν τον ψιλικατζή να τους εξυπηρετήσει συντομότερα. Ο ψιλικατζής, βέβαια που είναι επιχειρηματίας της πλάκας, ξέρει ότι στο τέλος τα λεφτά του θα τα πάρει. Διάφοροι τύποι να φωνάζουν: ‘Εεε, αφεντικό πόσο κάνει αυτό;’ Και ο καημένος ο έμπορας να χωρίς οπτικό πεδίο, είτε γιατί βαριέται να κουνήσει τη κεφάλα του, είτε γιατί απλά γίνεται πανικός μπροστά από το ταμείο, δίνει μια τιμή πέρα για πέρα άσχετη (μερικές φορές χαμηλότερη από την κανονική). Κάτι που φυσικά δεν φαίνεται να τον ενοχλεί καθώς αναγκάζεται να αγοράζει παντελόνια 3 νούμερα μεγαλύτερα για να χωράνε τα πεντοχίλιαρα (χούφτες-χούφτες) στις πολύτιμες τσέπες του!». Οι άνωθεν εικόνα θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριληφθεί στο έργο μου: ‘Η Εύπορη Ελλάς’, το οποίο σκοπεύω να γράψω ως μυθιστόρημα καθώς καταστάσεις σαν και τις προηγούμενες είναι απλώς το κατακάθι της φαντασίας του καλλιτέχνη, ή δεν είναι;

Για να γίνει αντιληπτό πόσο σημαντική είναι η τάξη, ο σεβασμός προς τους άλλους και συνεπώς η διατήρηση (διότι ήδη την έχουν επιτύχει) μιας ´πολιτισμένης’ κοινωνίας θα μπορούσα να αναφέρω το γεγονός ότι με το που κατέβηκα από το αεροπλάνο Θεσσαλονίκη-Στοκχόλμη, μου διέθεσαν ένα ενημερωτικό εγχειρίδιο από την Γραμματεία του Πανεπιστημίου με τους τρόπους καλής συμπεριφοράς στην Σουηδία. Το 1/3 των περιεχομένων σε αυτό το βιβλίο αφορούσαν το συγκεκριμένο συμβάν... «πάντα να σχηματίζεται ουρά κατά την είσοδο σε οποιωνδήποτε κοινόχρηστο χώρο όπου η αναμονή είναι αναγκαία/συγκεκριμένα οι κανόνες συμπεριφοράς στην Σουηδική κοινωνία απαγορεύουν ρητά την καταπάτηση της σειράς, κατά την αναμονή για το λεωφορείο. Σε όλα τα καταστήματα, τράπεζες, φαστφουντάδικα κτλ υπάρχουν μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων αναμονής [Σ.τ.Σ. επίσης και σε μερικές δημόσιες τουαλέτες, δηλαδή πρέπει να περιμένεις την σειρά σου για να εναποθέσεις τις 'ικανότητες' σου]. Παρακαλώ περιμένετε κύριε, Θα κατουρήσετε, περιμέντε". Ουφ, συγχύστηκα που να πάρει!Τι ήθελα και δεν το διάβασα νωρίτερα το βιβλίο ο κακόμοιρος;

Τέσπα, το έμαθα το μάθημα μου και από τότες είμαι καλός και ευγενικός....

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΙΕΣ!!!

Αυτά από την όμορφη Στοκχόλμη. Θα αναφερθώ και σε άλλα συμβάντα (believe me, έχω πολλά), και στις παραξενιές που διέπουν τούτη την χώρα. Την χώρα των Τρολλς και των Δέντρων. Σαλούτ!

[Vasilis-Billy Petrides]

Τα περί Σουηδίας, γιατί κάποια "ψυχή" το ζήτησε...

Φωτογραφίες από την χθεσινή μου βολτούλα στην πόλη (εκτός βέβαια από αυτήν, με τον πάγο που την τράβηξα 2 βδομάδες πριν).

Ο Έλληνας της ξε-μυτιάς...

Επεισοδιακόν επεισόδιον νάμπερ 1:

«Ηταν σκοτάδι και τα παραθυρόφυλλα έτριζαν…»,

Σκέφτηκα: “Μπα πολύ σκοτεινό και με προάγγελο του μυστηρίου. Θέλει λίγο φως”. Το βρήκα: «Ήταν σκοτάδι αλλά υπήρχε και μια μικρή χαραμάδα και απο πίσω λίγο μπεζ φώς…». τώρα μάλιστα, είναι απολύτως σαφές ότι υπήρχε και λίγο φως. Άρα, ο Τζόν-Τζόν είδε τον δολοφόνο (που παρεμπιπτόντως ήταν ο Μπίλ-Μπίλ), άρα πρέπει να πεθάνει. Ναι, αλλά αν πεθάνει εγώ ποιον ήρωα θα έχω να τυραννάω μέχρι να βρει την Τζέσυ-Τζέσυ, ο Τζόν-Τζόν και να την «φέρει στα ίσια της»;

Ουφ! (εδώ είναι το σημείο που παρατάω ό,τι κάνω και προμηθεύομαι ολίγον «καρκίνο»). Προσπάθησα να τελειώσω το καταραμένο βιβλίο μου σε λιγότερο από ένα μήνα, γιατί λέει οι καινούριοι στην δουλειά θα πρέπει να μπουν ταχύτατα στους σκληρούς και αδυσώπητους παλμούς της συγγραφικής παραγωγικότητας (λες και μιλάμε για τενεκεδένια κουτάκια και όχι για ανώτερες συγγραφικές ιδέες) γιατί ειδάλλως θα καταντήσουν να γράφουν σενάρια για ταινίες πορνό. Και δηλαδή τι κακό έχουν οι ταινίες πορνό, εεε;

Καταρχήν αφήνεις την συγγραφική σου φαντασία να δουλέψει σε πιο χαλαρούς ρυθμούς καθώς δεν υπάρχει ο φόβος να γίνει κυνικός και επαναλαμβανόμενος γιατί ούτως ή άλλως κανένας τελικός ακροατής δεν ασχολείται με το αν γνώρισε η Τζέην, τον Ρόκυ σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο, πανδοχείο, στο φεγγάρι ή στο Σύνταγμα…. μόνο η «πράξης» μετράει! Άσε που αποκτάς και γνωριμίες, καθώς κάθε σωστός σεναριογράφος πρέπει να «γνωρίζει» τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον εκάστοτε ρόλο. Τα παραπάνω οδηγούν σε γνωριμίες για σταθεροποίηση και εμπέδωσή του ρόλου από τον ηθοποιό και στο τέλος ο σεναριογράφος τούτων των ταινιών ξυπνάει δίπλα σε μία γυναικά-αιλουροειδή το επόμενο πρωί, λίαν «χαρούμενος»! Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι η ευημερία των σεναριογράφων ταινιών πορνό, αλλά ΕΓΩ!Και μόνο ΕΓΩ. Αγγκρρρρ!

Το βιβλίο που συγγράφω την παρούσα στιγμή δεν είναι το πρώτο του είδους για του λόγου μου. Έχω γράψει δύο βιβλία στην σύντομη καριέρα μου. Ναι, φυσικά! Και τα δύο είχαν ακριβώς το ίδιο θέμα, ίδιο τίτλο, χαρακτήρες κα. Γενικώς ήταν ακριβώς τα ίδια βιβλία. Δικαιωματικά μπορείτε να ρωτήσετε για ποιο λόγο να γράψω δυο ίδια βιβλία. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, shall we?

«Τα βιβλίο» όπως τα αποκαλώ, μιλάνε για τον θάνατο ενός ξυλοκόπου ο οποίος βρήκε ένα θησαυρό αμύθητης αξίας μέσα σε ένα κορμό δέντρου που του δόθηκε η εντολή να κόψει από τον δήμαρχο, διότι ο εν λόγο, δήμαρχος ήθελε να αυξήσει τα έσοδα του ταμείου του δήμου (βασικά ήθελε να κάνει πισίνα στην Ρόδο, στο ‘ξοχικό). Και τι ποιο απλός τρόπος από το να φτιάξει ένα καινούριο πάρκινγκ, και έπειτα να τσακώσει τα πεντοχίλιαρα! Το πάρκινγκ κανέναν δεν θα εξυπηρετούσε, καθώς ο δήμος ήταν το συγκρότημα 3 χωριών στην Βόρεια Ελλάδα και φυσικά όλοι διέθεταν γκαράζ για τα τρακτέρ τους. Το καινούριο πάρκινγκ λοιπόν θα ήταν έτοιμο αν δεν υπήρχε το «δέντρο του χωριού» στη μέση της πλατείας, παρεμπιπτόντως η πλατεία θα αναμορφωνόταν σε πάρκινγκ, αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο. Μέσα στο κουφάρι του δέντρου που ήταν στο κέντρο της πλατείας, που εμπόδιζε στην κατασκευή του πάρκινγκ, που θα βοηθούσε την «δημοσιότητα» του Κυρίου Δημάρχου, που ανατέθηκε στον ξυλοκόπο να για να το «ξυλοκοπήσει» (ο οποίος θα έπαιρνε μίζα για κάτι τέτοιο, αντίστοιχη με την κοπή του Δάσους του Αμαζονίου), βρέθηκε ο θησαυρός! Και τότε είπε, ο θησαυρός: Τζα!

Εν πάση περιπτώσι για να μην μακρηγορώ, μακρολογώ και μαλλί-μακρύ-μακραίνω, ο ξυλοκόπος, ο δήμαρχος και το δύστυχο το δέντρο, όλοι πεθάναν. Back to our subject, ο δολοφόνος τελικά βρέθηκε, αλλά δεν θα σας πω ποιος είναι, γιατί αλλιώς χάνεται το σασπένς και δεν αγοράζετε τα βιβλία μου….εεεε, το βιβλίο μου, σόρρυ. Το γεγονός όμως που με έκανε να ξαναγράψω το αριστούργημά μου, ήταν ότι είχα σκοτώσει τον δολοφόνο πολύ πριν αυτός σκοτώσει τους αποθανόντες, mentioned above. Άλλα σιγά το πράμα μπορείτε να πείτε: «Διέγραψε το συμβάν ότι πέθανε ο δολοφόνος και κράτησε όλα τα άλλα». Ναι αλλά έτσι (αυταπάντηση του συγγραφέα), τίποτα από τα προηγούμενα δεν έχει συμβεί! Let me explain. Ο δολοφόνος σκοτώθηκε από σύγκρουση με αυτοκίνητο σε έναν μοναχικό δρόμο του διπλανού χωριού. Ο οδηγός, ο οποίος ήταν ο δήμαρχος όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, βγήκε από την Μερσεντές του και ενώ κοίταξε το θύμα (ο δολοφόνος, ο οποίος τελικά δεν ήταν ο δολοφόνος) θυμήθηκε κάτι, καθώς παρατηρούσε την μεγάλη κηλίδα αίματος που δημιουργήθηκε στο έδαφος από το ανοιχτό σαγόνι του θύματος. ΤΟΤΕΣ: του ήρθε η ιδέα να φτιάξει φέτος το καλοκαίρι μια πισίνα στο εξοχικό στην Ρόδο! Επομένως αν δεν σκοτώσω τον δολοφόνο δεν θα θυμηθεί ο δήμαρχος ότι ανέβαλε την κατασκευή της πισίνας, too long. Και όλα θα πάνε στον αγύριστο! Επομένως τώρα γράφω ξανά το βιβλίο μου, από την αρχή και χωρίς λάθη! Όπως περιμένετε για την νέα έκδοση…χεχεχεχες!

Ευχαριστώ, που διαβάσατε έως εδώ…

Είστε απολύτως χασομέρηδες! Εύγε, true Greeks!

Και εγώ μην νομίζετε, ό,τι μου λένε γράφω!

Τσάγια!

[Vasilis-Billy Petrides]

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΌ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗς ΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑ-ΜΕΤΑ-ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ...

Σελίδα Πρώτη

Κ.Ρ.Α.: Άτακτο έντυπο κατά της έννοιας της πνευματικής ιδιοκτησίας, της επιστημονικής και καλλιτεχνικής σύμβασης, που εκφράζει χωρίς συνέπεια την εποχή του μετα-μετα-μοντερνισμού. Τα λόγια μας έχουν χιλιάδες πατέρες Αυτό ενοχλεί αφάνταστα όσους προσπαθούν να συσκευάσουν τη σκέψη προσθέτοντάς της γραμμωτό κώδικα. Η έννοια της πνευματικής ιδιοκτησίας, που γεννάει το προπατορικό αμάρτημα της λογοκλοπής, περιτριγυρίζει το ακαδημαϊκό σύστημα. Η γνώση πρέπει να προκύπτει από μια αυστηρή επαγωγή. Κάθε σκέψη πρέπει να φοράει τον μεθοδολογικό μανδύα της γλώσσας των ανθρωπιστικών επιστημών, για να καλύψει το εγγενές τους κουσούρι, την ανεπάρκειά τους να προσδιορίσουν το αντικείμενο. Το ανθρώπινο φαντασιακό τσαλαπατιέται ύπουλα με την κατηγορία της μη-μεθόδου. Το Κ.Ρ.Α. γνωρίζει ότι τα περισσότερα από αυτά που λέει, τα έχουν πει άλλοι, αυτολεξεί ή με τρόπο παρόμοιο. Αν τυχόν προσφέρει κάτι καινούριο, δεν το αντιμετωπίζει με αυταρέσκεια. Είναι ένα ακόμη βότσαλο. Τα παιχνίδια που παίζει με τις συμβάσεις δεν είναι απαραίτητα για να τις καταργήσει, γιατί οι μετα-μεταμοντερνοι τρέμουμε στην ιδέα να αντικασταστήσουμε τις παρούσες με τις δικές μας. Είναι γιατί δεν μπορεί να αντισταθεί στο παιχνίδι της περιφρόνησης των υφισταμένων. Μισούμε τις υπογραφές, τους τίτλους ή τις κοινοτυπίες, ωστόσο μπορεί να τα χρησιμοποιούμε ή να τα αντικαταστήσουμε με δικά μας. Άλλωστε η συνέπεια δεν είναι κάτι που μας απασχολεί, από τη στιγμή που η σιωπή είναι ο μοναδικός τρόπος για την πραγμάτωσή της.

Δεν μας ενδιαφέρει η έριδα μεταξύ των μοντερνιστών και των μεταμοντερνιστών για την ύπαρξη των τελευταίων. Την εποχή μας είναι υποχρεωμένοι οι μεν να τη δεχτούν ως ένα ακόμη μέλος του σώματος του μοντερνισμού, οι δε ως το καίριο πλήγμα που σηματοδότησε το πέρασμα σε μια νέα. Εν πάσει περιπτώσει, το πρόβλημα της οριοθέτησης δεν μας απασχολεί στο παραμικρό. Γι’ αυτό παίζουμε όχι μόνο στα όρια αλλά και με τα όρια. Να πιαστεί ξανά η αρχή.

Ιδέα και κείμενο, από την Ομάδα του ΚΡΑ. Μη-παραδόξως άγνωστη. Also published, one day that none noticed in the University of Cyprus, by somebody who is Unknown, and maybe happy...

The three riders of the apocalypse (who da men?) By Nikos (Zappa) Kokkalis

Once, three young men met in the university of a small country, commonly known as the Land of the Pubs. Billy (Billias), petrovgr (Christos), and zappa (Duke), became the founders of the worlds first post-postmodern magazine, the aptly called KRA. The magazine was widely critically acclaimed by the land-of-the-Pubs-landers (in a few words most of them didn't understand a thing of what it was saying). Thus the three decided that they should not recreate the magazine and go on to other things. The two of them created a rock band (you know, one of those that rock their audience (that other thing is called stone-throwing, a barbaric act that most of the rock bands tend to dislike, having been subject to that from not-so-full-of -understanding-towards-the-artists-members-of -the audience)). But soon enough duty, and exchange programmes of the University of the Land of the Pubs kicked in. One of them moved North (Billy), the other moved south-east (petrovgr). Being stuck under the Guiness beer barel, zappa decided to stay the course, and continue his perillus task of making the Land of the Pubs a more interresting place to be...Here they can narrate their adventures in the perillus lands they live in.

Pssst christo, there are some really good looking Aussie burds hanging around ucy now:P Your loss mate

I felt like writing (or eating)!

The time I give to clean my room, myself, even the Flash-Memory of my brain, is smaller than the tiniest bean ever seen by the eyes of an Ant! It is more close to zero. Yes, I am a person that cleans his room, when the amount of rubbish and dirty socks (mixed with underwear) blocks his way to his desk, where his computer is located. This actual distance is 1 meter. In this odd equation, surrounded with dust-circles the author of this funny text includes his vast body. His body is a combination of arms and legs all connected to his strong and tough belly, which (above others) has the ability to process unimaginable, incomprehensible and limitless amounts of food. Alone in his last dream to conquer the world with his jaws, the author rides on his beautiful, golden elephant. His elephant is the only animal that he respects and admires, since he and only he (the elephant!) understands his lack of abstemiousness. Through dozens of spaghetti and rice, cooked with tomato mostly or white milk-cream, I have achieved a terrible life that is no different than this ordinary, daily timetable, of mine:

16.30: I wake up

16:31 Open the computer

[From that point I loose the feeling of time in front of a screen]

05:45 Fall asleep

This is an ordinary day for me. Oh, I forgot to include the massive meals that I consume every 3 or 4 hours. That’s it. When I feel like writing again, and maybe ending this very text, I will let you know with a simple burger on your balcony! Until then, good luck with your lives!

[Vasilis-Billy Petrides]

Trip to Estonia

******It's been a while since I went there, with all these people you can see on the picture, including some others who where too drunk to come!

Oh, well we had some good time! It is a nice City (Tallinn) that unfortunately couldn't forgive itself for all the things the Citizens did during Communism! Thus, they are still some years behind! You can feel it on the streets, that this place is not a typical European City! It has something special, something more Russian than other countries that had to do with Russia during these old times. Maybe, it is the church that made me end up with this conclusion. Very fascinating, indeed! You should all visit Estonia! It is cheap and they have nice food! We ate in a 16 a.c. restaurant, where the atmosphere was influenced by this dark medieval period in Europe! There wasn't even a single electric Lamp!

CU! Estonia, I will come back!

My Greek Work about Sweden...

I know, that the following article is in Greek, and I am sorry! It is a funny article about my time here in Sweden and it will be published at the Official Newspaper at my University! I am going to translate it in English as soon as possible. I hope the Greeks at least will enjoy it, for now! Τα εν Σουηδίας γραμμένα by Βασίλη-Billy Πετρίδη. Γεια χαρά νταμ από την παγωμένη Σουηδία. Είμαι ένας από τους «λίγους». Τώρα μην με ρωτάτε ποιοι είναι αυτοί οι «Λίγοι» (απαύγασμα της φαντασίας του αρθρογράφου, ναουμ). Διορθώνομαι: είμαι ένας φοιτητής ανταλλαγής στην Παιδαγωγική Σχολή της Στοκχόλμης (=χώρα της Νοτίου Αφρικής, χεχε!), ή αλλιώς ερασμίτης, τρομάρα μου. Παρακαλώ, εάν είστε εύπορη, ξανθιά και εμφανίσιμη, όπως διαβάσετε το προηγούμενο άρθρο μου στη ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ, περί: μουσικής και προβάτων. Έχοντας, λοιπόν, ήδη μασουλήσει το ½ της ερασμήτικής θητείας μου, αλλά και της φυτείας μου (?), εδώ στην χώρα του Αρκτικού Κύκλου (Σουηδία, για τους αστοιχείωτους και με μηδενική μνήμη), αποφάσισα να ΓΡΑΨΩ! «Σας γράφω» λοιπόν από την Σουηδία (αυτός θα ήταν ο τίτλός αν δεν τον λογόκρινε η έρμη η γλώσσα μας). Γράφοντας και πίνοντας, πίνοντας και γράφοντας συνειδητοποίησα ότι αυτή η χώρα και επομένως οι εμπειρίες μου στο τόπο αυτό είναι, πολύμορφες, πολύγλωσσες και πολυεκατομμυριούχες (με εξαίρεση το τελευταίο όλα τα άλλα είναι αληθινά). Νιώθοντας την δίψα να γράψω, καθώς έπινα, συνειδητοποίησα ότι βρήκα ένα καλό θέμα να μελετήσω και να καταγράψω, και άμα θέλει ο Παντοδύναμος (Bill G.) να το εκτινάξω ηλεκτρονικός στην άλλη μεριά της γης, προς ένα μικρό αλλά με μεγάλη καρδία νησί, Την Κύπρο βρε! Τα εν Σουηδίας γραμμένα, λοιπόν, είναι ένα έργο δίχως ενοχές και προκαταλήψεις (μόνο προς τους εχθρούς του), το οποίο μελετά τις διαφορές between Ελλήνων και Σουηδών με μοναδικό σκοπό να αποδείξει πόσο διαφορετικοί και ίσως ανώτεροι είναι οι μεν από τους δε. Έχοντας καθίσει σε αρκετές τοποθεσίες υψίστης παρατηρητικότητας (ονόματι: παγκάκια), σε διάφορα σημεία και γωνίες τούτης της Πόλης, με αγκαλιά διάφορες ξανθιές (Heineken, Carlsberg, Amstel etc.), παρατήρησα, εντελώς αποκαρδιωτικά, ότι οι Έλληνες ως λαός δεν έχομεν ουδεμία σχέση με τους ξανθούς, ψιλούς, όμορφους και ταμάλα γυμνασμένους Σουηδούς. Προτού όμως αρχίσω θα ήθελα να τονίσω ότι η σύγκρισης αυτή ίσως, δεν είναι και η πιο δίκαια, όταν η μεν Σουηδία είναι: τεχνολογικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολλά άλλα σε «-ικά» ανεπτυγμένη i.e. Volvo, Saab, Sony Ericsson, 0% εγκληματικότητα κ.α., ενώ η δε το μόνο πράγμα που μπορεί να παράγει είναι συναρμολογημένα ποδηλατάκια από την Κίνα. Εφόσον έχω αποδείξει, εξ αρχής, ότι το ακόλουθο κείμενό μου δεν έχει απολύτως καμία επιστημονική σημασία ή γενικώς σημασία at all, συνεχίζω τεντώνοντας τα χέρια μου προς το ταβάνι (=κίνηση λίαν must για συγγραφείς και διαβαστερούς σαν και του λόγου μου)! Και ξεκινάει κάπως έτσι. Η Σουηδία είναι μια χώρα μεγάλη με αρκετό ορυκτό πλούτο ώστε να «αεριστεί» με άνεση στα μούτρα Αμερικανών και Αράβων, κάτι που την κάνει αρκετά αυτόνομη. Είναι η Τρίτη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης, μετά την Κύπρο και το Βατικανό. Είναι όμορφη, με απέραντα λιβάδια και δάση όπου οι όμορφες σουηδέζες λιάζονται topless τα καλοκαίρια, στιγμές που συγκινούν και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν οι πατεράδες τους ήταν ζαχαροπλάστες ή κοσμηματοπώλες. Και δεν μπορείς να αποφασίσεις. Ο χειμώνας, από την άλλη, είναι κρύος άλλα όταν το χιόνι καλύπτει κάθε δυνατή σπιθαμή γης και γυναικείου καμπυλωτού σουηδικού κορμιού, εσύ δεν μπορείς να αποφασίσεις αν τις προτιμάς με ρούχα ή χωρίς. Και ο χρόνος κυλάει απαλά χωρίς να καταλάβεις πότε φύτρωσαν βρύα και λειχήνες στο μπαλκόνι σου όταν πριν από λίγες βδομάδες είχε μισό μετρό χιόνι. Το πρωί πας στο πανεπιστήμιο και κάνεις μόνο τρεις ώρες μάθημα κάθε μέρα με τουλάχιστον μισή ώρα διάλειμμα για να πιεις καφέ, το γνωστό και ως ficka (σουηδική ανακάλυψη όταν αρχίζεις και κουράζεσαι στην δουλειά ή στην Σχολή). Δεν ανησυχείς αν θα βρεις δουλεία μετά την αποφοίτησή σου καθώς τα ποσοστά ανεργίας είναι από τα κατώτερα παγκοσμίως. Εν ολίγοις, είσαι απολύτως σίγουρος ότι από φοιτητής του Φυσικού Τμήματος θα καταλήξεις να κάνεις έρευνες για την βιομηχανία και όχι delivery boy στην κοντινότερη πιτσαρία, την οποία κατέχει ο θείος σου (αλλιώς θα σε προσλάμβαναν, όταν οι κινέζοι αρχίζουν να ψιλώνουν). Έπειτα πας μια βόλτα μέχρι το κέντρο με τον Υπόγειο, το λεωφορείο, το τρένο, το τραμ, ή το καραβάκι (ναι καλά, διαβάσετε το καράβι θεωρείτε μέσο μαζικής μεταφοράς). Αδιαμφισβήτητα θεωρείται το καλύτερο Σύστημα Μαζικής Μεταφοράς Παγκοσμίως (όταν πάω Ιαπωνία θα σιγουρέψω την παραπάνω πρόταση). Μέσα στα αρνητικά μπορώ να συμπεριλάβω το γεγονός ότι ο ήλιος δύει γύρω στις 2:30 το μεσημέρι, κατά την διάρκεια του χειμώνα λόγο της κλήσης της Γης, αν και αυτό διαρκεί μόνο λίγες εβδομάδες. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα καθώς ένας βασικός μισθός (π.χ. καθαρίστρια) έχει αποδοχές 10 με 12,5 ευρώ ωριαίος (!), κάτι που σου δίνει την δυνατότητα να πεταχτείς μέχρι την Ταϊλάνδη και να κάνεις τα μπανάκια σου όταν πίσω στην πατρίδα έχει -6 βαθμούς και η μέρα διαρκεί 6 ώρες. Από την άλλη έχομε την Ελλάδα. Αχ αυτή η Ελλάδα! Όλοι την μισούμε και την αγαπάμε ταυτοχρόνως (εξαρτάται από το που βρισκόμαστε πάνω στην υφήλιο). Έχει ζέστη και το καλοκαίρι διαρκεί πιο πολύ και από την ζωή της διάσημης υδρόβιας χελώνας. Έχουμε παραλίες, που δυστυχώς, στις ώρες αιχμής θυμίζουν με την Κόλαση του Δάντη όπου οι άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες. Και όταν έρθει η αγιασμένη τούτη ώρα να βουτήξεις στα καταγάλανα νερά που σου διαφημίζανε (μετά από σιγοβράσιμο στους 40 βαθμούς Κελσίου) συνειδητοποιείς ότι καταρχήν το μοντάζ είναι παντοδύναμο και ότι τα νερά έχουν ίδιο χρώμα με τους αφρικανούς που πουλάν τα δισκάκια μαϊμούδες, αψηφώντας την μούντζα: Η Πειρατεία Σκοτώνει την Μουσική. Και όταν βγεις από την παραλία και θελήσεις να απλώσεις την ημιθεϊκή Ελληνική κορμάρα σου (με τα περίσσια κιλά από το Πάσχα) συνειδητοποιείς ότι η καλύτερη γκόμενα της παραλίας θυμίζει την γιαγιά σου που σου έδινε πολυσάλιαχτα φιλιά στα παιδικά σου μάγουλα. Μετά από λίγες ώρες στο traffic jam καταφέρνεις να φτάσεις στην κοντινότερη καφετέρια, η οποία βρίσκεται μόνο 10m από το σημείο εκκίνησης σου. Και τότε παραγγέλνεις όλο το μεγαλείο της Ελλάδας ανακατεμένο με ζάχαρη και γάλα, χαρούμενος που πλήρωσες μόνο 4 ευρώ το πολύτιμο φραπέ σου, δηλαδή περισσότερο από το βασικό ωριαίο μισθό (3,5 ευρώ), κάτι που στην απλή γλώσσα των (Ελληνικών, παρακαλώ) μαθηματικών σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψεις γύρω στη μια ώρα και κάτι λεπτά για να πιεις έναν φραπέ στην παραλία. Συγχαρητήρια! Όλοι η κάστα Ελλήνων που παρουσιάζονται άνωθεν, περιλαμβάνει και τον αρθρογράφο. Μια απάντηση που ακούω συχνά από γνωστούς λες και με αφόπλισαν με μιας, όταν λόγια αγανάκτησης, σαν και τα προηγούμενα ξεστομίζω, είναι η εξής: «Ρε, μλκ, μπουζούκια έχουν στην Σουηδία? Εμ, δεν έχουν οι μλκες!». Τούτη την στιγμή αντιλαμβάνομαι, εντελώς αποκαρδιωτικά, δυο πράγματα: 1. συναναστρέφομαι με θηλαστικά διαφορετικού είδους με το δικό μου (=πολιτισμένη έκδοση των ύβρεων του κ. Λεβέντη) και 2. πρέπει να απαντήσω, ειδάλλως η πιθανότητα το αντίπαλο θηλαστικό να νιώσει νικητής είναι σχεδόν σίγουρη. Όχι, δεν έχουν μπουζούκια, ούτε βλακώδεις φάτσες να ξοδεύουν 150 ευρώ σε ένα βράδυ για ποτά ανακατεμένα με οινόπνευμα και σε λουλούδια που δεν σε αφήνουν να πάρεις σπίτι σου, αλλά αντιθέτως σε αναγκάζουν να τα πετάξεις για να αποδείξεις ότι τα γαρίφαλα είναι χρήσιμα και για κάτι «άλλο», πέρα από τα νεκροταφεία. Με αυτά και μ’ αυτά, ήρθε η ώρα να εναποθέσω τα αποτελέσματα της πουριτανικής μου έρευνας, η οποία ,ευτυχώς, δεν δέχτηκε κανένα από τα κονδύλια και τις προσφορές των Αμερικανών, οι οποίοι είχαν σαν μόνη παράκληση να αναφέρομαι προς το όνομα τους με το επίσημο όνομα τους: «Υπερδύναμη». Αποφασισμένος, λοιπόν, να μην πουλήσω την ψυχή μου στον Βελζεβούλη, τελειώνω αυτό το άρθρο κάνοντας μια θερμή παρέκκλιση να μην με λιθοβολήσετε κατά τον γυρισμό μου στην Κύπρο λόγω των προειρημένων. Τα αποτελέσματα είναι παραπάνω από φανερά (εκτός βέβαια εάν ανήκετε στην κάστα των αντίπαλων θηλαστικών) και για αυτό δεν θα ασχοληθώ με summarizing και τα τοιαύτα. Σαλούτ! Ταπεινά δικός σας, ο Μπίλης, ναούμ! ΕΠΑΔ 2ο Βασίλης Πετρίδης bpetridis@gmail.com

Here we can see how some good-old friends can end up, after a few alcoholic liquids! Warning: Kids, you can use drugs! Full stop. You may accept prostitution! Full stop. But one thing you can not do, is to: END UP LIKE ME! Never drink too much because later maybe you will regret it! Full stop.

First Message. Concerning the Rules of this Blog!

If I had to choose between women's and men's rights, I would choose DOGS' Rights! This blog has nothing to with Dogs nor with their rights! And apparently is not a serious blog, so I challenge you to express your inherent stupidity on this very Blog! One Blog-One Man... Written & corrected by myself [Vasilis-Billy Petrides]