Ο Έλληνας της ξε-μυτιάς...

Επεισοδιακόν επεισόδιον νάμπερ 1:

«Ηταν σκοτάδι και τα παραθυρόφυλλα έτριζαν…»,

Σκέφτηκα: “Μπα πολύ σκοτεινό και με προάγγελο του μυστηρίου. Θέλει λίγο φως”. Το βρήκα: «Ήταν σκοτάδι αλλά υπήρχε και μια μικρή χαραμάδα και απο πίσω λίγο μπεζ φώς…». τώρα μάλιστα, είναι απολύτως σαφές ότι υπήρχε και λίγο φως. Άρα, ο Τζόν-Τζόν είδε τον δολοφόνο (που παρεμπιπτόντως ήταν ο Μπίλ-Μπίλ), άρα πρέπει να πεθάνει. Ναι, αλλά αν πεθάνει εγώ ποιον ήρωα θα έχω να τυραννάω μέχρι να βρει την Τζέσυ-Τζέσυ, ο Τζόν-Τζόν και να την «φέρει στα ίσια της»;

Ουφ! (εδώ είναι το σημείο που παρατάω ό,τι κάνω και προμηθεύομαι ολίγον «καρκίνο»). Προσπάθησα να τελειώσω το καταραμένο βιβλίο μου σε λιγότερο από ένα μήνα, γιατί λέει οι καινούριοι στην δουλειά θα πρέπει να μπουν ταχύτατα στους σκληρούς και αδυσώπητους παλμούς της συγγραφικής παραγωγικότητας (λες και μιλάμε για τενεκεδένια κουτάκια και όχι για ανώτερες συγγραφικές ιδέες) γιατί ειδάλλως θα καταντήσουν να γράφουν σενάρια για ταινίες πορνό. Και δηλαδή τι κακό έχουν οι ταινίες πορνό, εεε;

Καταρχήν αφήνεις την συγγραφική σου φαντασία να δουλέψει σε πιο χαλαρούς ρυθμούς καθώς δεν υπάρχει ο φόβος να γίνει κυνικός και επαναλαμβανόμενος γιατί ούτως ή άλλως κανένας τελικός ακροατής δεν ασχολείται με το αν γνώρισε η Τζέην, τον Ρόκυ σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο, πανδοχείο, στο φεγγάρι ή στο Σύνταγμα…. μόνο η «πράξης» μετράει! Άσε που αποκτάς και γνωριμίες, καθώς κάθε σωστός σεναριογράφος πρέπει να «γνωρίζει» τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τον εκάστοτε ρόλο. Τα παραπάνω οδηγούν σε γνωριμίες για σταθεροποίηση και εμπέδωσή του ρόλου από τον ηθοποιό και στο τέλος ο σεναριογράφος τούτων των ταινιών ξυπνάει δίπλα σε μία γυναικά-αιλουροειδή το επόμενο πρωί, λίαν «χαρούμενος»! Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι η ευημερία των σεναριογράφων ταινιών πορνό, αλλά ΕΓΩ!Και μόνο ΕΓΩ. Αγγκρρρρ!

Το βιβλίο που συγγράφω την παρούσα στιγμή δεν είναι το πρώτο του είδους για του λόγου μου. Έχω γράψει δύο βιβλία στην σύντομη καριέρα μου. Ναι, φυσικά! Και τα δύο είχαν ακριβώς το ίδιο θέμα, ίδιο τίτλο, χαρακτήρες κα. Γενικώς ήταν ακριβώς τα ίδια βιβλία. Δικαιωματικά μπορείτε να ρωτήσετε για ποιο λόγο να γράψω δυο ίδια βιβλία. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, shall we?

«Τα βιβλίο» όπως τα αποκαλώ, μιλάνε για τον θάνατο ενός ξυλοκόπου ο οποίος βρήκε ένα θησαυρό αμύθητης αξίας μέσα σε ένα κορμό δέντρου που του δόθηκε η εντολή να κόψει από τον δήμαρχο, διότι ο εν λόγο, δήμαρχος ήθελε να αυξήσει τα έσοδα του ταμείου του δήμου (βασικά ήθελε να κάνει πισίνα στην Ρόδο, στο ‘ξοχικό). Και τι ποιο απλός τρόπος από το να φτιάξει ένα καινούριο πάρκινγκ, και έπειτα να τσακώσει τα πεντοχίλιαρα! Το πάρκινγκ κανέναν δεν θα εξυπηρετούσε, καθώς ο δήμος ήταν το συγκρότημα 3 χωριών στην Βόρεια Ελλάδα και φυσικά όλοι διέθεταν γκαράζ για τα τρακτέρ τους. Το καινούριο πάρκινγκ λοιπόν θα ήταν έτοιμο αν δεν υπήρχε το «δέντρο του χωριού» στη μέση της πλατείας, παρεμπιπτόντως η πλατεία θα αναμορφωνόταν σε πάρκινγκ, αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο. Μέσα στο κουφάρι του δέντρου που ήταν στο κέντρο της πλατείας, που εμπόδιζε στην κατασκευή του πάρκινγκ, που θα βοηθούσε την «δημοσιότητα» του Κυρίου Δημάρχου, που ανατέθηκε στον ξυλοκόπο να για να το «ξυλοκοπήσει» (ο οποίος θα έπαιρνε μίζα για κάτι τέτοιο, αντίστοιχη με την κοπή του Δάσους του Αμαζονίου), βρέθηκε ο θησαυρός! Και τότε είπε, ο θησαυρός: Τζα!

Εν πάση περιπτώσι για να μην μακρηγορώ, μακρολογώ και μαλλί-μακρύ-μακραίνω, ο ξυλοκόπος, ο δήμαρχος και το δύστυχο το δέντρο, όλοι πεθάναν. Back to our subject, ο δολοφόνος τελικά βρέθηκε, αλλά δεν θα σας πω ποιος είναι, γιατί αλλιώς χάνεται το σασπένς και δεν αγοράζετε τα βιβλία μου….εεεε, το βιβλίο μου, σόρρυ. Το γεγονός όμως που με έκανε να ξαναγράψω το αριστούργημά μου, ήταν ότι είχα σκοτώσει τον δολοφόνο πολύ πριν αυτός σκοτώσει τους αποθανόντες, mentioned above. Άλλα σιγά το πράμα μπορείτε να πείτε: «Διέγραψε το συμβάν ότι πέθανε ο δολοφόνος και κράτησε όλα τα άλλα». Ναι αλλά έτσι (αυταπάντηση του συγγραφέα), τίποτα από τα προηγούμενα δεν έχει συμβεί! Let me explain. Ο δολοφόνος σκοτώθηκε από σύγκρουση με αυτοκίνητο σε έναν μοναχικό δρόμο του διπλανού χωριού. Ο οδηγός, ο οποίος ήταν ο δήμαρχος όταν συνειδητοποίησε τι έκανε, βγήκε από την Μερσεντές του και ενώ κοίταξε το θύμα (ο δολοφόνος, ο οποίος τελικά δεν ήταν ο δολοφόνος) θυμήθηκε κάτι, καθώς παρατηρούσε την μεγάλη κηλίδα αίματος που δημιουργήθηκε στο έδαφος από το ανοιχτό σαγόνι του θύματος. ΤΟΤΕΣ: του ήρθε η ιδέα να φτιάξει φέτος το καλοκαίρι μια πισίνα στο εξοχικό στην Ρόδο! Επομένως αν δεν σκοτώσω τον δολοφόνο δεν θα θυμηθεί ο δήμαρχος ότι ανέβαλε την κατασκευή της πισίνας, too long. Και όλα θα πάνε στον αγύριστο! Επομένως τώρα γράφω ξανά το βιβλίο μου, από την αρχή και χωρίς λάθη! Όπως περιμένετε για την νέα έκδοση…χεχεχεχες!

Ευχαριστώ, που διαβάσατε έως εδώ…

Είστε απολύτως χασομέρηδες! Εύγε, true Greeks!

Και εγώ μην νομίζετε, ό,τι μου λένε γράφω!

Τσάγια!

[Vasilis-Billy Petrides]